Eniga meniga ..alla vantar peninga.

Er ekki einhver þarna úti sem vill fá mig í vinnu. Svona vinnu sem ég get sinnt heiman frá mér í gegnum tölvuna og um leið haft tíma til að skapa og mála og skrifa?

Ha?

Kostar ekki mikið að leigja hæfileika mína nokkra tíma í viku. Bara eina ferðatösku af peningum á mánuði. STÓRA ferðatösku!

Tilboð sendist á [e-mail]

Eitthvað fyrir alla...Konur og kalla, krakka með hár og kalla með skalla?

Minningabókin

Mundu mig , ég man þig. Alla tíð og tíma. Ef þú þarft að finna mig þá hef ég þennan síma.

Fór allt í einu að velta fyrir mér öllum minningabókunum sem ég skrifaði í í den. Ætli nokkur muni í raun eftir því?

Gleym mér ei gleym mér ei.....svo sleit maður upp fallegu gleymméreyjarnar og klíndi þeim á peysuna sína og fannst maður vera mikilvæg og ógleymanleg persóna. Og þar fölnuðu þær og dóu. Gleymdar af öllum vinum sínum gleymméreyjunum sem enn stóðu sperrtar með rætur í jörðu. Ógleymanlegar.

Munum við eftir einhvern tíma vera búin að gleyma hvert öðru og vera bara partur af óljósum minningum um blogg og athugasemdir og orð?

Hvað er það sem situr fastast eftir í minningunum? Ilmur, litur, fólk, hljóð, tilfinning eða tónn. Ég man alltaf lykt. Ilm. Gömlu ilmvötnin mín skapa heilar kvikmyndir og hvert smáatriði sem tengist þeim.

Verð að sjá Ilminn þegar hún kemur í bíó.

Man hvað hún hafði mikil áhrif á mig þegar ég las hana fyrir langa löngu. Man ekki einu sinni hvers vegna. Hún bara gerir það. Minning sem er lifandi en samt gleymd.

 

Mundu mig...ég man þig!

 

Þegar maður loksins þorir og opnar...

....þá gerast ævintýrin. Undanfarið er eitthvað voðalega mikilvægt búið að vera að brjótast um í mér. Hef setið hérna handan við hafið og horft heim og kynnst fullt af merkilegu og góðu fólki í gegnum bloggið mitt. Ég hef líka verið að horfa á þjóðina og skoða og skilgreina með sjálfri mér mannlífið og þjóðlífið. Og spurt mig margra spurninga. Ég sé þjóð sem er að vakna. Vakna upp við vondan draum um allt sem var grafið og næstum gleymt um sorgir og vanlíðan meðbræðra. Um að við gleymum stundum í darraðardansinum hvað skiptir okkur raunverulega máli. Mestu máli. Við sjálf og fólkið okkar. Allt fólkið okkar. Þjóð með stórt og opið hjarta þegar á reynir.Sem á minningu um samhug og samkennd. Að við getum þetta ekki án hvors annars. Hugumstór en í einhversskonar hugarfjötrum þessa stundina. Að það sé allt hálfvonlaust. Að við getum ekki bætt og breytt svo þetta litla samfélag verði fyrir okkur öll. Svo rík og öflug þjóð en samt svo fátæk og aum á sumum sviðum. Fullt af áleitnum spurningum. Hvernig gátum við verið svona blind og ekki séð? Erum við enn blind og ekki að sjá? Hver á að gera hvað? Hvar liggur þessi ábyrgð sem engin vill kannast við? Mér finnst hún liggja hjá mér og hjá þér. Samfélag er bara  þegnarnir sem það byggja. Og það skiptir máli hvað hver og einn gerir og segir og hvernig við bregðumst við. Kannski núna sé tíminn sem við erum tilbúin að horfast svellköld í augu við hvar við erum og hvað við þurfum að laga. Víkjum okkur ekkert undan þó það sé helvíti vont og sárt að horfast í augu við sjálfan sig stundum. En þaðan má allt laga og þaðan má öllu breyta. Þegar maður sér meinið og veit um hvað það er. Svo við erum á góðum og mikilvægum stað. En ég ætlaði ekkert að skrifa um þetta núna. Bara kom. Það sem ég ætlaði að skrifa um og fagna með sjálfri mér og vinum mínum er að í morgun fæddist mikilvæg hugmynd sem ég er byrjuð að vinna að og verður kannski örlítill vatnsdropi á myllu þessarar fallegu þjóðar minnar.

Þar sem barnið er nýfætt og enn mjög viðkvæmt verða ekki leyfðar heimsóknir í bili en þegar unginn fer að braggast og hefur öðlast meiri styrk fær hann að koma fram í dagsljósið.

Til hamingu Ísland með að standa saman.

Eitthvað svo undarlega létt á mér...

Skrítið að vakna í morgun. Ég var eitthvað svo undarleg létt í mér og á mér. Fannst eins og ég gæti svifið eða flogið. Dreymdi að ég var í garðinum hjá ömmu og afa þar sem maður sér yfir höfnina í hafnarfirði. Hálf girðingin var hulin gaddavír en hinn helmingurinn hulinn grænum frískum laufum. Og mér fannst ég vera laufmegin og þar kom til mín einvher. Ég veit ekki alveg hver en man bara eftir blárri skyrtu eða kufli og viðkomandi sagði að hann ætlaði að kenna mér að fljúga. Sýndi mér og sagði hvernig maður tekur upp orku og setur í gegnum orkustöðvarnar..frá einni í aðra og hverni orkan umbreytist og geri þig léttari og efnisminni. Svo fórum við að æfa flugið. Í fyrstu var þetta erfitt og skringilegt og ég var alltaf að pompa niður og skildi ekkert hvað þessi bláklæddi maður var að meina. En eftir nokkrar æfingar og prufur þá fór þetta að ganga og ég að lyftast meir og meir.  Og eftir því sem hugrekkið varð meira og tilraunirnar fleiri fór mér að takast þetta ágætlega og á endanum flaug ég yfir Hafnarfjörðinn og svo yfir landið og svo heiminn. Bara eins og súperwoman. Þetta var mögnuð tilfinning og ég gat alveg stjórnað þessu bara með huganum. Frelsistilfinningin yfirgnæfandi og skemmtileg.

Skemmtilegur draumur. En samt. Núna er ég eiginlega sannfærð um að ég geti í raun alveg flogið. Ég man alveg hvernig maður gerir. Og í þokkabót finn ég þennan léttleika innra með mér og finnst ég í raun bara vera fjöður sem trúir að hún sé þung. Hvað ef ég myndi bara prófa smá..bara rétt til að athuga hvort....nei. Auðvitað get ég ekkert flogið. Það væri líka bara erfitt fyrir nágranna mína að sjá mig fljúga um hverfið eins og hvítu dúfurnar í skóginum. Og fjölskylduna mína. Þau labbandi og ég fljúgandi. Er hrædd um að krakkarnir myndu suða um far. Enda var þetta bara asnalegur draumur. Ég get ekkert flogið. En ég er samt eitthvað voða létt á mér.....í dag!

Kannski maður prófi einhverntímann þegar enginn sér til. Læt ykkur vita ef eitthvað spennandi gerist.