Býfluga og Gíraffi.

BÝFLUGA

GÍRAFFI

Hangir heimur á bláþræði?

 

Miðað við fréttir er margt í henni veröld sem hangir á bláþræði.

Líf móður Jarðar hangir á bláþræði. Við verðum að gera allt sem við getum til að hjálpa henni með heilsuna. Þ.e ef við höfum áhuga á að vera hér lengur. Sumir eru svo þreyttir á þessu lífi að löngun þeirra til að lifa því hangir á bláþræði. Samfylkingin virðist hanga á bláþræði og eins er um þolinmæði almennings gagnvart vægum dómum gegn barnaníðingum. Hún hangir á bláþræði og Moggamenn eru sammála því. Heilbrigð hugsun Bush Forseta hangir á bláþræði. Von fólks í írak hangir á bláþræði og sumir telja að grundvöllur lýðræðis hangi á bláþræði. Sumir fullyrða að sá bláþráður sé löngu brostinn. Það eina sem ekki hangir á bláþræði er Bloggið. Hérna blogga 6000 manns. Kannski þeir hangi í einhverjum bláþræði?

Ykkur er velkomið að bæta við öllu sem ykkur dettur í hug í athugasemdirnar sem ykkur finnst hanga á bláþræði.

 

Að mæla og metast

Hver er bestur og hver er mest lesinn? Hvað skiptir máli þar? Munið að mæla vel hvað skiptir máli. Gagn eða gaman? Manni er farið að skiljast að það sé mál hvar á lista maður er staddur. Lestu bara það vinsælasta eða velur þú sjálfur?

Hver velur vinsældarblogg Moggans???? Stundum fyrirfinnast þar blogg með 3 heimsóknir á þremur dögum????

Hmmmmmmmmmmmmmmmm.......Maður spyr sig. Hvað er hvað í henni veröld. Ég var þó í nýjum stígvélum.

Trend or treat?

Allir eru að gera það gott nema ég......

Má ég segja eitt?

Að eftir að ég byrjaði á Moggablogginu hef ég eignast vini sem ég hafði ekki hugmynd um að myndu skipta mig svona miklu máli. Var áður að þvælast þar sem ég var ekki undir nafni og fannst það gott...en samt vont. Var alltaf að spá í hvort einhver myndi fatta hver ég væri og var skíthrædd um það.

Það er þúsund sinnum betra að vera bara maður sjálfur og skrifa undir nafni. Lífið er of stutt til að fela sig. Take it or leave it. Það er hollt að segja það sem manni finnst alltaf og taka ábyrgð á sjálfum sér og sínum hugskotum. Verð bara að láta það fljóta með að trú mín á fólk hefur aukist. Og var hún þó töluverð.

Met mikils bloggvini mína. Takk.

 

Fyrir hvað stendur hin íslenska þjóð?

Spurning sem leitar á mig stöðugt. Land náttúruauðlinda og fallegrar náttúru. Einstakrar náttúru. Harðger þjóð sem hefur lifað af baráttu við veður og náttúruöfl. Sem er búin að gleyma um hvað hún er. Trendí. Þannig lýsir fólk fyrir mér landinu mínu sem hefur heimsótt það. Allir svo trendí. Flottir og vel til fara og eiga allt það flottasta. Framúrstefnulegir íslendingar. Allir alltaf að meika það. Allir að gera eitthvað cool. Við erum sniðug að búa til ímyndir. Og gerum allt til að halda ímynd. En samt er ógnvænlegt tómahljóð í þessari þjóð. Sem á auðlindir og allt það besta til að skapa gott og mannvænlegt samfélag. En gerir það ekki. Snýr hinu blinda auga að öllum sem minna mega sín.

En núna er allt að koma upp á yfirborðið. Skíturinn sem mokað var yfir í fjóshaugnum. Allir sem voru svo uppteknir af því að stjórna og leiða þjóðina á lýðræðisgrundvelli voru sofandi. Sáu ekkert hvað var i gangi. Kannski var þeim alveg sama meðan þeir voru að byggja flottheitin. Og vera menn með mönnum. Ekki öllum mönnum, bara sumum. Þeim sem áttu upp á palborðið. Gleymdu í æsingi hamraborganna sem þeir voru að byggja með útlenskum ræningjum, bræðrum sínum. Sigldu burtu seglum þöndum meðan hinir fengu ekki einu sinni golu. Koma svo heim og slá um sig. Sigldir og velupplýstir um hvað skiptir máli. Þeir. Bara þeir. Ekkert annað. Það sem er kannski sorglegast er að hinn almenni þegn gengur með án þess nokkurn tíman að fá tækifæri til að vera með. Vera með í að nýta dýrmætasta afl þjóðarinnar hugvit og ómældan sköpunarkraft. Kraft til að skapa heimili þar sem allir fá að nærast og hvílast,vera með og eiga rödd og skapa. Búið að múlbinda þennan kraft. Falinn í kjallaranum þar sem þeir hírast sem eru ekki flottir.

Veikir, fátækir, aldnir og þjakaðir. Og allir hinir sem trúa á vanmáttinn sinn. Þreytuna og strögglið. Brotnu fjölskylduna og streðið. Við að viðhalda blekkingunni sem býr í huga íslenskrar þjóðar. Að það sé ekki hægt að skapa eitthvað nýtt og einstakt sem hefur gildi sem samræmast heilbrigðri skynsemi. Ég sé þjóð í hugarfjötrum sem trúir ekki að hún eigi allt gott skilið og megi og geti staðið upprétt.

Að við getum búið til einstakt samfélag hér. Höfum allt sem til þarf. Eina sem vantar er trúin og hugrekkið til að standa með því sem við vitum að er rétt. Og setja forganginn þar sem hann á heima. Í hjarta þjóðar sem kann að lifa af og veit hvað skiptir máli. Að við erum öll ein fjölskylda og það er bara hallærislegt að þykjast ekki kannast við sitt fólk. Hver kann og getur spunnið upp hamingju horfandi uppá alla sem fara á mis við hamingjuna? Hamingja er ekki einstaklings fyrirbæri. Hún verður aðeins til þegar þú lítur í kringum þig og sérð að allir hafa möguleika á að upplifa það sama.

Einn og hamingusamur í sínu horni er hugtak sem er ekki til í alvörunni. Nema að þú sért flottur og löngu hættur að finna til. Getum við sem þjóð búið til samfélag sem skiptir raunverulega máli á heimsmælikvarða? Þorum við að hugsa nýjar leiðir í átt að því takmarki?  Fyrir hvað stöndum við sem þjóð. Fyrir hvað stendur þú í verki?