..........................................

Nú er kona svo syfjuð að hún nennir ekki að blogga neitt.

Er bara tóm og hefur engar hugmyndir en samt svo full.

Full af skemmtilegheitum dagsins, samveru, góðum mat og heimsókn í hús þar sem agnarlítil mannvera er mætt.

Svo syfjuð að hún svaf mestalla leiðina heim.

Hangir nú yfir kertaljósi og hugsar um að verða græn og væn við sjálfa sig.

Hinir horfa á boltann og rúmið kallar og sængin býður faðmlag sem freistar.

Augnlokin þyngri en gamlar syndir sem þó eru flognar á brott með fyrirgefningunni.

Morgundagurinn bíður og líður áður en kona veit af.

Ætli einhver viti hvað tíminnn er farinn að líða hratt?

Að morgundagurinn er orðinn að minningu áður en hann kemur?

Og einu ummerkin eru tómar krukkur í skáp og hrukkur í augnhvörmum?

Eini tíminn sem maður hefur til að vera til er í draumi sem líður hægt.

Svo hægt að maður kemst ekki úr sporunum. Og er alltaf of sein.

Best að sofa smá og hraðspóla inn í framtíðina.

Þessar flugleiðingar eru í mínu boði.

Góða hæga drauma öll sömul.