The house in the blue

Stundum veit maður ekkert hvar maður á heima. Flýtur bara í lausu lofti og á sér engan lendingarstað. Allt er bara í skýjunum og lífið heimsækir mann á þann hátt að maður vildi að það væri bara draumur. Að maður vakni og martröðin sé á enda. Dagurinn í dag var svoleiðis dagur. Martröð til að byrja með og óyfirstíganleg verkefni sem biðu...bretta upp ermar og ákalla allan kjarkinn og meðbyrinn sem bauðst. Og gera svo bara allt sem þurfti að gera og klára það tveimur mínútum fyrir tímann og vera stoltur af sjálfum sér að láta það takast. Vera örþreyttur og glaður í hjartanu. Flytja af einum stað á annan veraldlega og andlega. Fá góðar fréttir í kjölfarið af átökunum og geta núna bara trúað að allt fari vel.  Crying is not for me....hlusta ég á í spilaranum mínum..nothing is worrying me....

Eftir langa og erfiða göngu sem gekk bara út á það eitt að halda með sjálfum sér...líka í gegnum ótta og brostna drauma kemur allt heim og saman..alveg eins og húsið í loftinu ..á himnum. Jamm. Treysta alla leið sama hvað og hversu það getur litið illa út um tíma. Svo gengur það upp. Svoleiðis var þessi dagur. Og ég fer glöð að sofa og þakka heitt. Að hafa skjól og hita og vini. Logandi kerti og fallegan blómvönd í eldhúsglugganum frá velgjörðarmanni. Kærleika og símtöl. Veit að ég vakna á morgun og get allt.  Og the house in the blue is mine forever.