Stígvél eru nauðsynleg...nema kannski í baði í London.

Það þurfa allir að eiga góð stígvél. Ég á engin stígvél og hef ekki átt í áratugi. En ætti kannski að fá mér rósótt bleik og græn svo ég geti farið í göngur á blautum engjum eða vaðið drullu og leðju í skóginum. Margt sem maður getur misst af ef maður á ekki góð stígvél.

Fór til London í dag í heimsókn og fékk að fara í bað og steinsofnaði. Húsráðandi hvatti mig eindregið að prófa nýja baðpúðann sinn sem væri svooo þægilegur . Maður smellir honum á baðið og hann lagar sig eftir höfðinu enda fylltur með frauðbaunum og maður getur bara slakað á og þarf ekki einu sinni að spá í að halda hausnum upp úr vatninu. Enda steinsofnaði ég og hafði ekki grænan grun um hvar ég var þegar ég vaknaði. Horfði bara út um gluggann og hvernig sólargeislarnir stirndu á hömruðu glerinu og allt var eitthvað svo rólegt og blautt og hlýtt og framandi og trén bærðust aðeins og vörpuðu skuggum á vaskinn.

Og ég vissi ekkert.  Ekki hvar ég var eða hver ég var. Ekki hugmynd hvað ég væri að gera í baði og hvers vegna ég væri þarna yfir höfuð. Það er kannski ekki góð hugmynd að fara í bað þar sem maður þekkir ekki til. Og leggja sig í leiðinni. Tók mig töluverðan tíma að koma til sjálfrar mín og muna hvað var hvað. Það var Nivea dósin í glugganum sem kveikti á mér og ég fór að muna aftur.  Að ég væri kona í baði í ókunnu húsi í London. Nývöknuð kona í baði í London.

 Þetta var samt alveg indælt og draumkennt ástand. Að vera ekkert og hvergi í smá tíma.