Dagdraumur, álfadans og ljóð

Allt þarf að byrja einhvers staðar. Stundum bara eins og grunur eða tilfinning...kannski eins og hugmynd eða draumur. Og ef maður gefur því gaum og vökvar og ræktar og hlustar þá er aldrei að vita hvað getur gerst...eða gerist. Óendanlegir ósýnilegir möguleikar. Sköpun.

Ég var að koma úr bláu baði og fara í appelsínugulan topp og bæta vatni á bleiku túlípanana mína sem standa á eikarborðinu og les nú ljóð eftir gamlan vin.

 

 

Úr marglitum

augnablikum lífsins

spinnum við okkur hjúp

sem hylur

öll okkar leyndarmál

Í þöglum unaðsleik

líðum við fram

veginn

Gefum hvergi á okkur höggstað

Í sætleika

draumsins

hverfum við

úr hjúpnum

og dönsum

hinn sanna álfadans.

 

Heimir Már Pétursson

Lestu úr lófa mínum

Ég þarf aðeins að skreppa á kaffihúsið mitt. Hjónunum uppi verður ekki í lófa lagið að klára baðherbergið á meðan. Ég hef það svo í hendi mér að koma okkur fyrir fjölskyldunni svo sómi sé að. Það verða engin handalögmál milli okkar hjóna að dekkoreita. Ef hann verður eitthvað þreyttur á mínum smekk fær hann bara handayfirlagningu. Meðan ég geri skyldur mínar legg ég framtíð mína í ykkar hendur og leyfi ykkur að lesa úr lófa mínum. 

Gættu svo þinna handa meðan þú skrifar. Hönd eða lönd á fjarlægri strönd sem munu binda okkur bönd.

Þjóð veit þá þrír vita.....

Svo ég segi það ekki hér.