Hvort?

Finn ekkert sniðugt til að blogga um.

Er sybbin og ætla bara að skríða í ból.

Margt að fást við á morgun.

Ætli maður myndi nokkuð nenna vakna ef maður vissi hvernig dagurinn yrði?

Ef maður vissi allt sem myndi gerast?

Ævintýrin og hið óvænta er drifkrafturinn minn.

Þekki fólk sem gæti ekki lifað við allar mínar óvæntu uppákomur á meðan ég myndi ekki lifa af fyrirsjáanleikann í þeirra lífi.

Sumir vilja allt á sínum stað og rútínuna eins og vanalega og alls ekkert óvænt. Finnst það gott og  það skapar öryggi.

Allt á sínum stað!

Gleraugun svo maður sjá skýrt.

Regnhlífin svo maður verði ekki blautur og Hálfullt vatnsglas.

 Eða er það hálftómt? Úff þoli ekki svona erfiðar spurningar. Hvort er það? Þetta setur alveg daginn úr skorðum. Gat það ekki bara annað hvort verið galtómt eða alveg fleytifullt?

Óþolandi.

Nú þarf ég að hugsa og komast að niðurstöðu.

Hangi bara yfir sjónvarpinu þar til ég hef gleymt þessu fjandans vatnsglasi.

Já nú man ég!

 Öryggið er í bangsanum mínum. Kúri með hann undir sæng og loka augunum og ekkert óvænt getur gerst svo lengi sem Bangsi kúrir hjá mér og ég hjá honum.

Frábært. Thats life.

Bangsinn minn

 

Að róla sér um miðja nótt í tunglskini.

Kyrrð í húsinu.

Sofið í öllum rúmum og litla ömmustelpan sefur vært uppi á lofti með mömmu sinni og frænku..og annarri frænku og einum frænda. Ekki alveg öll í sama rúmi en samt í sama rými. Uppi.

Ró í hjartanu. Ég sef í sjálfri mér og hugsunum mínum. Skoða þær betur í dagsbirtunni.

Sumt lítur bara betur út í deginum en það gerir um nóttu í húmi. Sumt er fallegra í fölleitri birtu..ég t.d er undurfögur við rétta kertaljósið en þess agalegri í skjannahvítu ljósinu.

Tunglið getur samt verið bæði fagurt um miðjan dag og miðja nótt. Hef aldrei séð sólina gera það að vera til um miðja nótt. Tunglið kann og getur bæði. Pant vera tunglgyðja. Óg vera dularfull og hál...með ál.

Vantar verönd fyrir utan húsið mitt með svona rólandi bekk sem brakar í. Svo ég geti setið úti og hugsað með stjörnunum. Svona hús þar sem allt gerist í í öllum alvöru bíómyndum. Þegar hjónin setjast út eftir daginn í nóttina og finna svörin. Róla sér og hugsa og vita.

Rólur eru róandi. Synd hversu margir fullorðnir róla sér sjaldan. Fúlt að missa af rennibrautarlistaverkinu í London. Risarennibrautir fyrir stressaða borgarbúa í Tatesafninu. Hefði haft gott af eins og einni bunu. En hugsa mig bara út á verönd og túnglið er auðvitað oftast á sínum stað með sinn kyngimagnaða kraft. Allar konur eiga að eiga tungl, verönd og rólu. Og heila nótt bara fyrir sig.

Þá væri þessi heimur betri.

Þegar konan finnur og notar viskuna sína óhefluð og sterk.

Í tunglskininu.