Hér er ró og friður og sólin farin heim

 

Bara að láta ykkur vita að sólin mín er farin í sumarfrí til íslands svo þið fáið dýrðardaga núna á næstunni og ég mun húka hér í kulda og regni kúrandi og volandi..allt fyrir ykkar sálarheill.

Nota bara tímann til að æfa mína innri kyrrð..sem er reyndar orðin svo mikil að ég haggast ekki, ekki heldur utan frá. Er bara eins og sítróna eða stóll. Alveg grafkyrr og hljóð.  Ergi mig ekki einu sinni eitt sekúndubrot yfr löngu djúpu færslunni sem ég var búin að skrifa hérna inn og hvarf svo út í geim.

Kannski hún eigi best heima þar anyway.

Röndótta mær sagði vinkonan mín í dag þegar hún sá nýja hárið á mér.

Ég lánaði henni skræpótta sólhattinn minn  því hún er að fara í sumarfrí á morgun og ætlar að koma heim sem ný óþreytt kona.

Það er ekkert normalt hvað sumar konur trúa mikið á að jörðin snúist ekki án þeirra. Ég er sem betur fer að læra og skilja að ég snýst ekki án mín..en allir aðrir geta það. Þess vegna er ég orðin svona róleg. Svo róleg að ég man stundum ekki eftir að tala eða hreyfast.

Ég tek veðrinu eins og það kemur og óska ykkur gleðilegs sumars og sólar.

Þoka er nauðsynleg stundum og skiptir ekki máli

 þegar maður þarf ekkert að komast neitt.

 

Úrslit í ævintýrasögukeppninni..æsispennandi!!

Kosningu um bestu ævintýrasöguna er lokið. Atkvæði féllu þannig.

Jóna 7 stig

Matthildur 3 stig

Zordís 2 stig

Doddi 2 stig

Anna 1 stig.

Sumir vildu fá að gefa tveimur atkvæði sitt og þar sem við erum frekar óhefðbundin hér á þessari bloggsíðu var það bara allt i góðu og atkvæði Ásthildar sem hún skipti til helminga til að heiðra tvo sögumenn var uppgreitað og varð að tveimur heilum. Doddi og Anna voru í Eurovision stemmingu og keyptu og seldu atkvæði sem var líka bara skemmtilegt. Sýnir að það er alltaf mesta fjörið þegar maður er alþjóðlegur í hugsun og frjáls til að gera það sem manni finnst rétt.

Jóna mín...þú getur núna kíkt í galleríið mitt hérna við hliðina og valið þér eitt verk sem ég sendi þér svo eftirprentun af. Sendu mér svo e mail  [e-mail] með heimilisfanginu þínu og upplýsingum um hvaða mynd þú vilt fá.

Svo vil ég þakka ykkur öllum fyrir þátttökuna og segi bara

Ber er hver að baki nema bloggvini eigi eins og ég

 

Verðlaunasaga Jónu!

Endur fyrir löngu var heimur, svo fjarri hnettinum okkar að þið getið ekki ímyndað ykkur það, sem hét Viskuveröld. Viskuveröld hefði getað verið Paradís að lifa í ef ekki hefði borið skugga á. Allri veröldinni var stjórnað af illum vættum sem einskis svifust til að beygja þegnana undir ógnarstjórnina. Einn var þó sá staður sem hinir illu stjórnendur höfðu engan mátt yfir. Það var völundarhús mikið sem Kveikan hinn aldni vaktaði innganginn að nótt sem dag. Völundarhúsið var trjágarður sem var þeim eiginleikur gæddur að einungis hjartahreinir gátu ratað út úr honum aftur. Menn, dýr og vættir komu þangað í leit að visku og þekkingu og þar sem eiginleikar garðsins voru alkunna var engin hætta á að rekast á vætti úr herdeild Ógnarstjórnarinnar þar. Garðurinn var því sannkallað friðarland fyrir þegnana. Herskáustu meðlimir herdeildarinnar voru illskeyttir Flugdrekar sem nutu yfirráða sinnar og notuðu hvert tækifæri sem gafst til að hrella þegna Viskuveraldar. En Flugdrekarnir óttuðust Völundarhúsið meira en nokkuð annað og þorðu ekki einu sinni að nálgast garðinn á flugi.

Í miðri Viskuveröld stóð höll ein mikil. Í henni bjó æðsti vættur Viskuveraldar og stjórnaði hann veröldinni þaðan, blindaður af eigin græðgi og illsku. Nafnið eitt fékk þegnana til að skjálfa af hræðslu. Ljónið Lekko. Konungur Viskuveraldar. Nafn hans var ekki nefnt nema í ítrustu neyð og þá var því hvíslað.

Hallargarðurinn umhverfis höllina var afar stór og afar fallegur. Hann var skreyttur demöntum og gulli og hellulögð strætin voru lögð safírum og silfri. En öll þessi glitrandi fegurð náði ekki að yfirgnæfa illskuna sem réði þar ríkjum og íbúarnir þráðu ekkert heitar en að komast út fyrir skínandi múrana.

Meðal þeirra sem voru fangar í höllinni voru systurnar Lukka og Lán. Ljónið Lekko lét fjarlægja þær frá fjölskyldu sinni er þær voru hvítvoðungar því hann óttaðist hvað þær gætu gert honum í framtíðinni. Mörgum árum áður hafði ráðgjafi konungs, Spartur, spámaðurinn illi, séð í kristalskúlu sinni, stúlku með vængi og geislabaug frelsa Viskuveröld undan kúgun og ofríki Lekkos. Er Lekko svo frétti af fæðingu Lukku og Láns, stúlknanna með mjallarhvítu vængjarstúfana og gylltu geislabaugana sem lýstu af von og trú, varð hann frávita af bræði og hræðslu og lét færa þær til hallarinnar. Þar voru þær látnar vinna baki brotnu á daginn fyrir mat sínum og á nóttunni voru þær geymdar í hallarturninum. Þær voru þó þakklátar fyrir að fá ætíð að vera saman.

Það sem enginn vissi var að vængjastúfarnir uxu með degi hverjum en féllu í svo þéttum fellingum að baki stúlknanna að þeir sýndust ennþá örsmáir. Fyrir tilviljun komst Lukka að því einn daginn að hún gat flogið stuttan spöl. Aðeins er hægt að ímynda sér vonina sem þetta kveikti hjá systrunum og á laun æfðu þær sig að fljúga og trúðu því í hjarta sínu að einn góðan dag gætu þær svifið yfir himinháa hallarmúrana. En foreldrar og systkini Lukku og Láns höfðu ekki setið aðgerðarlaus. Þeir þráðu að heimta litlu stúlkurnar sínar úr helju og frelsa þær úr klóm Lekko konungs og allra hans illu vætta. Með hjálp Kveikan hins aldna höfðu þau sótt sér visku og þekkingu úr Völundarhúsinu og fundið út tilvist Fannfuglanna. Fannfuglarnir komu frá heimi glitrandi fannar og nýfallins snjós. Þeir voru uppsprettna allra lausna. Hvar sem þeir svifu yfir fjöll og lönd á gríðarlegu vænghafi sínu birti og vonin vaknaði. Vatn spratt upp í eyðimörkum, korn óx á óplægðum ökrum, blindir fengu sýn og lamaðir gengu aftur. Er þeir birtust hlupu börn með þeim og glöddust yfir komu þeirra. Fjölskylda Lukku og Láns lærði með tilkomu Fannfuglanna að frelsari Viskuveraldar, sá sem Lekko konungur óttaðist svo mjög, sá sem Spartur hafði spáð fyrir um, var hvorki Lukka né Lán. Í fylgd með Fannfuglunum kom Frelsi. Undurfagurt ungviði með fannhvíta vængi og geislabaug sem ógjörningur var að horfa á svo bjartur var hann. Frelsi kom inn í líf þegna Viskuveraldar, svífandi í snjókúlu gerðri úr ótal kristöllum sem höfðu töframátt. Hver sá sem andaði þeim að sér féll í djúpan dásvefn. Miklar draumfarir fylgdu þessum svefni þar sem sá dáleiddi lifði sjálfur allt það illa sem hann kunni að hafa gert öðrum í lífinu. Í snjókúlunni sinni sveif Frelsi yfir hallarmúrana og smeygði agnarsmáum kristöllum inn í vit Flugdrekanna og annarra vætta Lekkos. Lekkos sjálfan fann Frelsi sitjandi í hásæti sínu með hugann við næsta illvirki sem hann ætlaði að fremja. Ljónið varð skelfingu lostið þegar það kom auga á undurfagurt ungviðið og gerði sér samstundis grein fyrir því að þarna var kominn frelsari Viskuveraldar. Er kristallar Frelsis byrjuðu að streyma inn í vit Lekkos tók við martröð í illum huga hans, sem ekki sá fyrir endann á.

En þegnar Viskuveraldar þustu glaðir út á stræti og engi og gullslegnar dyr hallarmúranna opnuðust upp á gátt. Upp frá þessu lifðu allir við frelsi og birtu í Viskuveröld og engan skugga bar þar á.