Að skora körfu hjá sjálfum sér...

Eins og ég er búin að hoppa og skoppa síðan ég kom...og ekki skorað eina einustu körfu hjá sjálfri mér þá held ég að núna sé ég komin yfir í leiknum. Fimm tvö fyrir mér. Hafið þið lent í því að skutla boltanum í átt að körfunni og það kemur einhver illgjarn náungi ...nú eða illgjörn kvensa.... sem færir alltaf körfuna svo þið hittið ekki í mark??? Svoleiðis er ég búin að vera langa lengi...alltaf að tala sjálfa mig inná leikreglur sem henta mér engan veginn.  En í dag hitti ég ..og ekki bara einu sinni heldur nokkrum sinnum. Svo núna þarf ég að sofa og dreyma um bestu hugsanlegu útkomuna sem er í takt við soundið þarna fyrir innan.

Hef það á tilfinningunni að einhvern næstu daga skori ég körfuna sem segir...MARK!!! Svona karfa sem tikkar í öll boxin og lætur mér líða eins og heima hjá mér.  Hvernig getur maður gert eitthvað sem er ekki maður sjálfur??

 Einu sinni var kona sem var bara svona.......kjéddling sem lagði land undir fót og fór að finna fjársjóð sem hún taldi falinn fyrir utan sinn eiginlega dvalarstað.

Hún hitti á ferð sinni alls kyns kynjaverur og furðufugla sem sögðu henni  furðusögur, ævintýri  og ljóð um lífið og þess margbreytilegu myndir....opnuðu læstar dyr og dönsuðu í takt við himintunglin. 

Sendu hana svo heim til sín og sögðu að fjársjóðurinn sem hún væri að leita af væri kannski bara í hennar eigin hjarta.

Kona kíkti þar inn og fann að hún á heima hér. Í sér. Svo hún tók niður  GULA túrista hattinn og lagði leið sína yfir brúna sem brúar bilið milli þess er og verður. Berfætt og óhugnanlega bjartsýn.

Hvað sem það nú er eða verður, bara verður á þessari gulu leið ljóss og friðarsúlu.

Draumur i dós eða lítið leiðarljós.... á lífsins göngu.

Svoleiðis er nú það. Farin í bað!!!