Fyrir hvað stendur hin íslenska þjóð?

Spurning sem leitar á mig stöðugt. Land náttúruauðlinda og fallegrar náttúru. Einstakrar náttúru. Harðger þjóð sem hefur lifað af baráttu við veður og náttúruöfl. Sem er búin að gleyma um hvað hún er. Trendí. Þannig lýsir fólk fyrir mér landinu mínu sem hefur heimsótt það. Allir svo trendí. Flottir og vel til fara og eiga allt það flottasta. Framúrstefnulegir íslendingar. Allir alltaf að meika það. Allir að gera eitthvað cool. Við erum sniðug að búa til ímyndir. Og gerum allt til að halda ímynd. En samt er ógnvænlegt tómahljóð í þessari þjóð. Sem á auðlindir og allt það besta til að skapa gott og mannvænlegt samfélag. En gerir það ekki. Snýr hinu blinda auga að öllum sem minna mega sín.

En núna er allt að koma upp á yfirborðið. Skíturinn sem mokað var yfir í fjóshaugnum. Allir sem voru svo uppteknir af því að stjórna og leiða þjóðina á lýðræðisgrundvelli voru sofandi. Sáu ekkert hvað var i gangi. Kannski var þeim alveg sama meðan þeir voru að byggja flottheitin. Og vera menn með mönnum. Ekki öllum mönnum, bara sumum. Þeim sem áttu upp á palborðið. Gleymdu í æsingi hamraborganna sem þeir voru að byggja með útlenskum ræningjum, bræðrum sínum. Sigldu burtu seglum þöndum meðan hinir fengu ekki einu sinni golu. Koma svo heim og slá um sig. Sigldir og velupplýstir um hvað skiptir máli. Þeir. Bara þeir. Ekkert annað. Það sem er kannski sorglegast er að hinn almenni þegn gengur með án þess nokkurn tíman að fá tækifæri til að vera með. Vera með í að nýta dýrmætasta afl þjóðarinnar hugvit og ómældan sköpunarkraft. Kraft til að skapa heimili þar sem allir fá að nærast og hvílast,vera með og eiga rödd og skapa. Búið að múlbinda þennan kraft. Falinn í kjallaranum þar sem þeir hírast sem eru ekki flottir.

Veikir, fátækir, aldnir og þjakaðir. Og allir hinir sem trúa á vanmáttinn sinn. Þreytuna og strögglið. Brotnu fjölskylduna og streðið. Við að viðhalda blekkingunni sem býr í huga íslenskrar þjóðar. Að það sé ekki hægt að skapa eitthvað nýtt og einstakt sem hefur gildi sem samræmast heilbrigðri skynsemi. Ég sé þjóð í hugarfjötrum sem trúir ekki að hún eigi allt gott skilið og megi og geti staðið upprétt.

Að við getum búið til einstakt samfélag hér. Höfum allt sem til þarf. Eina sem vantar er trúin og hugrekkið til að standa með því sem við vitum að er rétt. Og setja forganginn þar sem hann á heima. Í hjarta þjóðar sem kann að lifa af og veit hvað skiptir máli. Að við erum öll ein fjölskylda og það er bara hallærislegt að þykjast ekki kannast við sitt fólk. Hver kann og getur spunnið upp hamingju horfandi uppá alla sem fara á mis við hamingjuna? Hamingja er ekki einstaklings fyrirbæri. Hún verður aðeins til þegar þú lítur í kringum þig og sérð að allir hafa möguleika á að upplifa það sama.

Einn og hamingusamur í sínu horni er hugtak sem er ekki til í alvörunni. Nema að þú sért flottur og löngu hættur að finna til. Getum við sem þjóð búið til samfélag sem skiptir raunverulega máli á heimsmælikvarða? Þorum við að hugsa nýjar leiðir í átt að því takmarki?  Fyrir hvað stöndum við sem þjóð. Fyrir hvað stendur þú í verki?

Athugasemdir

[Guðríður Hrefna Haraldsdóttir, 6.2.2007 kl. 13:15]

Frábær færsla. Þér tekst alltaf að vekja mann til umhugsunar!