Þegar maður loksins þorir og opnar...

....þá gerast ævintýrin. Undanfarið er eitthvað voðalega mikilvægt búið að vera að brjótast um í mér. Hef setið hérna handan við hafið og horft heim og kynnst fullt af merkilegu og góðu fólki í gegnum bloggið mitt. Ég hef líka verið að horfa á þjóðina og skoða og skilgreina með sjálfri mér mannlífið og þjóðlífið. Og spurt mig margra spurninga. Ég sé þjóð sem er að vakna. Vakna upp við vondan draum um allt sem var grafið og næstum gleymt um sorgir og vanlíðan meðbræðra. Um að við gleymum stundum í darraðardansinum hvað skiptir okkur raunverulega máli. Mestu máli. Við sjálf og fólkið okkar. Allt fólkið okkar. Þjóð með stórt og opið hjarta þegar á reynir.Sem á minningu um samhug og samkennd. Að við getum þetta ekki án hvors annars. Hugumstór en í einhversskonar hugarfjötrum þessa stundina. Að það sé allt hálfvonlaust. Að við getum ekki bætt og breytt svo þetta litla samfélag verði fyrir okkur öll. Svo rík og öflug þjóð en samt svo fátæk og aum á sumum sviðum. Fullt af áleitnum spurningum. Hvernig gátum við verið svona blind og ekki séð? Erum við enn blind og ekki að sjá? Hver á að gera hvað? Hvar liggur þessi ábyrgð sem engin vill kannast við? Mér finnst hún liggja hjá mér og hjá þér. Samfélag er bara  þegnarnir sem það byggja. Og það skiptir máli hvað hver og einn gerir og segir og hvernig við bregðumst við. Kannski núna sé tíminn sem við erum tilbúin að horfast svellköld í augu við hvar við erum og hvað við þurfum að laga. Víkjum okkur ekkert undan þó það sé helvíti vont og sárt að horfast í augu við sjálfan sig stundum. En þaðan má allt laga og þaðan má öllu breyta. Þegar maður sér meinið og veit um hvað það er. Svo við erum á góðum og mikilvægum stað. En ég ætlaði ekkert að skrifa um þetta núna. Bara kom. Það sem ég ætlaði að skrifa um og fagna með sjálfri mér og vinum mínum er að í morgun fæddist mikilvæg hugmynd sem ég er byrjuð að vinna að og verður kannski örlítill vatnsdropi á myllu þessarar fallegu þjóðar minnar.

Þar sem barnið er nýfætt og enn mjög viðkvæmt verða ekki leyfðar heimsóknir í bili en þegar unginn fer að braggast og hefur öðlast meiri styrk fær hann að koma fram í dagsljósið.

Til hamingu Ísland með að standa saman.

Athugasemdir

[Svava frá Strandbergi , 15.2.2007 kl. 15:41]

Ég veit þú hugsar vel um ungan þinn

[Jón Steinar Ragnarsson, 15.2.2007 kl. 17:58]

Guð blessi ykkur. 

Þetta með þjóðina og ábyrgðina....Kannski náum við fyrst tökum á tilveru okkar, þegur við hættum að leita sökudólga og annara ábyrgra á því sem miður fer.  Það er auðvitað rétt að ábyrgðin liggur hjá okkur sjálfum. Við erum ekki fórnarlömb lífsins heldur er lífið þversumman af gjörðum okkar og hugsunum.

Við gerum of lítið af því að draga lærdóm af því sem þegar er farið miður og of mikið af því að velta okkur upp úr skaðanum og leita sökudólga.   

[www.zordis.com, 15.2.2007 kl. 19:51]

Segi hið sama, til hamingju og gangi þér vel með litla beibý - ið.  Spennandi tímar framundan .....