Minningabókin

Mundu mig , ég man þig. Alla tíð og tíma. Ef þú þarft að finna mig þá hef ég þennan síma.

Fór allt í einu að velta fyrir mér öllum minningabókunum sem ég skrifaði í í den. Ætli nokkur muni í raun eftir því?

Gleym mér ei gleym mér ei.....svo sleit maður upp fallegu gleymméreyjarnar og klíndi þeim á peysuna sína og fannst maður vera mikilvæg og ógleymanleg persóna. Og þar fölnuðu þær og dóu. Gleymdar af öllum vinum sínum gleymméreyjunum sem enn stóðu sperrtar með rætur í jörðu. Ógleymanlegar.

Munum við eftir einhvern tíma vera búin að gleyma hvert öðru og vera bara partur af óljósum minningum um blogg og athugasemdir og orð?

Hvað er það sem situr fastast eftir í minningunum? Ilmur, litur, fólk, hljóð, tilfinning eða tónn. Ég man alltaf lykt. Ilm. Gömlu ilmvötnin mín skapa heilar kvikmyndir og hvert smáatriði sem tengist þeim.

Verð að sjá Ilminn þegar hún kemur í bíó.

Man hvað hún hafði mikil áhrif á mig þegar ég las hana fyrir langa löngu. Man ekki einu sinni hvers vegna. Hún bara gerir það. Minning sem er lifandi en samt gleymd.

 

Mundu mig...ég man þig!

 

Athugasemdir

[www.zordis.com, 15.2.2007 kl. 20:16]

Ilmur og hljóð sumar myndir kalla á minningarnar, mundu mig ég man þig!  Blóm og Birta, ohhhh, það er dásamlegt að setja sig í þessar stellingar.  Gleymmér ey og berjamó oooog leikirnir sem krakkarnir fóru í á kvöldin!    Ó,já!

[Júlíus Garðar Júlíusson, 15.2.2007 kl. 21:12]

Minningar geta verið magnaðar.....ég las þessa færslu yfir..og svo aftur eftir eina mínútu...og þá voru komnir litir í stafina...getur það passað ?

[Katrín Snæhólm Baldursdóttir, 15.2.2007 kl. 21:15]

Já ég er alltaf að betrumbæta og laga..sjá hvað mér finnst passa. Skapa stemmningu. Fann reyndar ekki rétta litinn fyrir gleym mér eyjarnar..hann er ekki til í litrófinu í borðinu. En ég man alveg hvernig þær eru á litinn!

[Jón Steinar Ragnarsson, 16.2.2007 kl. 05:52]

Lifðu í lukku en ekki í krukku.