Follow your heart!

Fylgdu hjartanu segja sumir...en er raunin kannski sú að við séum með hjartað í eftirdragi og erum þessvegna alveg í köku? Að reyna að draga aumingjans hjartað í einhverja átt sem því ekki sæmir eða hugnast??? Er allt öfugsnúið? Hjartað segir..nei nei nei....og við segjum jú jú jú við verðum.

Og svo kemur togstreitan og svo kemur frútrasjónin og svo endum við uppiskroppa með veikt hjarta sem er úrkular vonar um að við heyrum hvað að var að reyna að segja meðan það var dregið í gegnum auðnina? Aumingja mannshjartað í nútímanum. Enginn er að hlusta. En það reynir að slá sínum síðustu slögum...og vekja okkur upp.

Má ég líka tala????

Athugasemdir

[Katrín Snæhólm Baldursdóttir, 11.3.2007 kl. 23:55]

Segðu. Bara svo fáir sem geta sagt þegar upp var staðið.....af því þeir reyndu aldrei. Og hjartað hættir að slá. Og er bara dregið áfram yfr sandinn og auðnina.

[Vilborg Eggertsdóttir, 12.3.2007 kl. 00:35]

Já engin smá tilþrif oft hjá Sjálfinu okkar til uppvakningar. Velti stundum fyrir mér (egóið) hvort ég hafi verið búin að leggja einhverjar línur varðandi hvaða upplifandir ég hafi valið mér áður en ég stakk mér inn í þetta handrit. En rödd hjartans finnum við oft auðveldast með samkennd eða samhljóm, eiginlega er það handan hugans og því fyrir hvern og einn að upplifa það á sinn einstaka hátt. Vera sjálfum sér trúr og sannfæringu sinni - sem þó er alltaf eitthvað að breytast og láta ekki krossfesta sig fyrir það:)