Ég er svoleiðis búin að steingleyma hvernig maður bloggar.

Alveg sama hvað ég rembist eins og rjúpan við staurinn...ég get bara ekki bloggað. Alltaf þegar ég sest niður og ætla að skrifa eitthvað yndisaukandi og hjartahlýjandi tæmist  mitt kvenhöfuð og fingurnir sitja lamaðir á lyklaborðinu. Ætli hjartað í mér sé frosið og hausinn á mér loksins orðinn tómur? Bara galtómur.

Hugleiðslumeistarar myndu eflaust hrósa mér fyrir tómið og segja að ég væri bara í núinu...en svei mér þá ef ég vil bara ekki vera einhversstaðar allt annarsstaðar en í þessu raunveruleika núi sem við okkur blasir.

Var að lesa bloggið mitt frá upphafi og skoða hvernig bloggið hefur breyst eftir tímabilum í lífi konu. Fyrst var allt í álfum, ævintýrum , ljóðum og myndasögum. hugleiðingum um lífið og tilveruna, svo tók við heimflutningurinn og yfirgegnileg ást mín á landi, veðrum vindum, stormum og alíslenskri eftirvæntingu. Sú eftirvænting breyttist svo snögglega í bandóða byltingarhúsmóður sem bloggaði um mótmæli og mótmælti og barði bumbur og vonaðist til að með því yrði hægt að flytja björgin sem standa fyrir því að við getum hafið uppbygginguna á fallega draumórakennda framtíðarsamfélaginu sem ég ber í hjartanu.

Svo komu kosningarnar. framboðin og loforðarunurnar um að nú skyldi sannleikurinn verða sagður og allt sett upp á hið margumtalaða borð sem aldrei hefur fundist.. og enn heldur "ástandið " áfram og versnar bara ef eitthvað er.

Og ég get bara ekki bloggað meir. Er hvort eð er ekki búið að segja allt sem hægt er að segja, hugsa, halda og ímynda sér? Verður maður ekki að fara að gera eitthvað??

Einhverja hugmyndir kæru bloggvinir. Ég hef saknað ykkar mikið mikið....

Lífið fer í hringi og kannski ég fari bara aftur að yrkja ævintýraleg ljóð um hlýju og hjartalag hirðingja. Eða töfrastundir og trúverðugleika heimsins. Eða bara eitthvað...gott.

En samt...þetta myndi flokkast sem bloggfærsla..er það ekki:)