Einu sinni var...

Það er orðið afskaplega laaaangt síðan ég bloggaði síðast en eins og með svo margt í lífinu kemur sumt til baka og heimtar að fá að vera til aftur..vill ekki láta gleyma sér. Þannig er einmitt með þetta blogg mitt sem hefur verið að kalla mig til baka lengi lengi en ég þráast við eins og geðillur uxi.

En svo gefur eitthvað eftir...reyndar bara mjúklega og býr til pláss fyrir öll ósögðu orðin sem vilja birta sig og segja í sínu eigin samhengi sögurnar sem vildu ekki gleymast. Um upplifunina af því að vera í og af þessum heimi. Heimta að fá að vera til og vera með.  Og þær eru margar sögurnar sem hafa safnast saman í vitundinni og vilja vera sagðar og skrifaðar. Láta deila sér út í veröldina og vera með í heiminum meðal manna og kvenna sem kannski vilja lesa. Felast á bak við bókina sem verður kannski aldrei skrifuð. En svona konublogg  miðaldra kerlingar sem liggur margt á hjarta er kannski örlítil lækjarspræna sem vill fá að fljóta með í lífsins niði. Svo kemur bara í ljós hvað stendur skrifað þarna hinu megin. Þetta er allavega einhver byrjun á einhverju.