Ég er orðin alíslensk á mettíma..

Ekki það að ég hafi ekki verið íslensk í blóði og beinum alla tíð en ég var komin með annan takt og minn eiginn rythma. í dag efast ég um að blóðið renni hægt og fagurlega um æðar mér...hugsanir sem ég vel sjálf af gaumgæfni staldri við í mínum kolli og að stresslevelið sé undir hættumörkum. Allir trjáandaar og skógargyðjur sem sveimuðu sætt í kringum mig á mínum morgungöngum í skóginum græna þarna í útlandinu hafa fyrir löngu forðað sér og í staðinn sitja svart hvítir púkar á öxlum mér og rífast um í hvora dótabúðina  við eigum að fara til að kaupa tvær afmælisgjafir.

Ég sé sjálfa mig eins og ég var..hér kemur dreymandi saknaðaraugnaráð.... eins og barn sem horfir á blöðruna sína svífa æ lengra upp í geim á 17. júní....fjarlægjast meir og meir þar til hún hverfur og verður bara eins og týndur draumur. Gömul minning. Eitthvað sem hefði getað orðið en dó.

 

Verð að muna eftir að setja bjórdælu og candyflossvélina á jólagjafalistann minn.

Farin í bæinn...held ég fari á gullbilnum í dag. Miklu betra að svína á öðrum í umferðinni á þannig litum bíl. Og glætan að ég gefi  stefnuljós..það kemur engum andskotans neitt við hvert ég er að fara.

Andleg rólegheit hvað???  Engar gamalar lummur hér..ég er alvöru kona með báða hælaskó á freðinni jörðinni. Það eina sem veldur mér hugarangri er að ítölsku marmara lamparnir verða víst ekki komnir fyrir jólin. Set á mig meiri varalit. Farin í bæinn með mína velmegunargrímu yfir augunum. Þau eru nefninlega spegill sálarinnar..hvað sem það nú aftur er.