Ég er alveg mátulega hamingjusöm í dag.

Æ hvað það er notalegt að sitja í rúminu sínu á sunnudagsmorgni og bíða bara eftir að klukkan verði nógu margt til að hringja til íslands. Að hafa svona góðan tíma og nóg af honum. Á meðan getur maður bloggað og bullað, verið vitur og vitlaus, spakur eða spjátrungslegur og hamrað því öllu inn svo aðrir megi lesa listina.

Mér er innanbrjóst eins og hjartað á mér sé að leysast upp í litfagurt ský. Að ég sé ekki raunveruleiki í efni heldur bara anda. Kannski er þetta hamingjan sem sækir mann svona heim. óræð og litfögur, látlaus en samt svo ljóslifandi.

 Eitthvað svo létt á mér. Líka líkamlega.

Fannst eins og aukakílóunum væri að fjölga og merkti það á þrengri buxnastreng og maganum mínum sem fann sér hvergi pláss í þessum þröngu flíkum. Leysti þau mál á svipstundu. Keypti mér buxur sem eru númerinu stærri og hef síðan þá ekki haft hugmynd um að ég passi ekki í fötin mín og veit að með þessari aðgerð létti ég af mér áhyggjum upp á heil 10 kíló. Líkaminn passar í fötin og ég passa í líkamann. Og sálin mín passar í hjartað mitt sem svo passar fullkomlega í líkamann. Það bara passar einhvernvegin allt í dag.

Allt eitthvað svo...mátulegt! 

Vikan framundan er troðfull af fagursköpuðum verkefnum.  Verkefnum sem voru pöntuð fyrir svo löngu síðan að það er ekki hægt að mæla þann tíma. En tíminn er samt réttur og umsnúningurinn um það bil að verða að veruleika..... eða óraunveruleika.

Fer eftir því hvernig á það er litið.

Þetta er svona sunnudagshugleiðing fyrir þá sem ekki sækja kirkju reglulega en langar að velta fyrir sér einhverju öðru en vinna sofa éta prógramminu. 

 Anda og upplifa og hætta að flýta sér svo mikið að spara tímann að hann hverfur algerlega úr lífi þeirra.

Hvort viltu vera rauða konan eða bláa konan og af hverju?