Hvernig kveður maður bestu vinkonu sína??

Þessa konu sem ég hitti fyrir tilviljun á kaffihúsi fyrir nokkrum árum og hefur verið mér eins og systir síðan? Þann dag sátu englarnir okkar á húsþaki kaffihúss og leiddu okkur saman...sögðu "Þessar tvær passa sko vel saman og gera hvor annarri gott...hjálpum þeim að kynnast! Og þar með upphófst fallegast vinkonusamband sem ég hef kynnst.

 Ég þarf ekkert að gera.  Bara vera ég og henni finnst ég frábær þannig..í sorg eða gleði. Alveg sama hvað... hún er þar og ég fyrir hana. Og núna þarf ég að yfirgefa hana og skilja hana eftir því mín leið liggur núna á annan stað. En ég get ekki tekið hana með..hún hefur fjölskyldu og skyldur eins og ég, en leiðir okkar liggja ekki í sömu átt og það er bara hrikalegt. Það er ekkert sem ég myndi ekki gera fyrir þessa vinkonu mína, langar að gera ALLT en samt svo margt sem ég get ekki gert. Leiðir eru að skilja og við grátum báðar hátt og sárt.  Svona getur vináttan stundum verið sár. En ég veit í hjarta mínu að ekkert mun nokkurn tímann skilja okkur að. Það er Guðsgjöf að hitta hana hina sig í annarri manneskju. Æ hvað þetta er samt vont!!!

Ég bið hér með um allar blessanir himnanna fyrir hana og fjölskyldu hennar alltaf!!!

Svo fýk ég eitthvert út í geim..kannski alla leið heim.

Veit ekkert hvar ég enda í þessum degi. 

Maður veit aldrei hvað býr í ferðalagi um haust.

 Blástu á biðukollu og fáðu far með henni eitthvað út í buskann.

Segðu mér svo hvað þú sást.