Svo svakalega langt á milli mín og mín

Ég bara get ekki bloggað í einni bunu eða daglega núna þar sem mér finnst eitt í dag og annað á morgun og skipti um skoðun hraðar en nærbuxur og er þá mikið sagt!! Er það ekki merkilegt með lífið og tilveruna að þegar maður heldur að maður sé komin með sitt allt á hreint..svona nokkurn veginn.... að þá breytist allt og umturnast og það sem var í gær er ekki til í dag?? Ég er bara stöðugt að koma sjálfri mér á óvart með því sem ég geri og hef gaman af. Sumt af því hefði ég svarið fyrir að mér þætti eitthvað varið í en núna er ég skemmtilega glöð og ánægð með allt þetta sem ég er að gera og hefði aldrei ímyndað mér að ég ætti til að gera. Hún þessi hin ég sem skyndilega ryðst fram á sjónarsviðið og lætur eins og hún heyri ekki mína eigin fordóma og gömlu raddir sem segja..."En þetta er bara svo ekki ég" Hin nýja ég sæki t.d reglulega kirkju á sunnudagsmorgnum og borða svo súpu og brauð með öðrum safnaðarmeðlimum og finnst það bara algerlega frábærlega góð og skemmtileg upplifun, fór á jólaball í dag og skellihló að stórskemmtilegum jólasveinum, söng og trallaði og borðaði súkkulaðiköku með þeyttum rjóma og knúsaði barnabarnið sem var hræddara við jólasveinana en ég er við bankastjóra.

Ég er líka búin að liggja í skáldsögum og krimmabókum sem ég les aldrei.... og núna rétt áður en ég skríð í ból velti ég fyrir mér hvað það verður á morgun sem mun koma mér stórfenglega á óvart í  hegðun minni og atferli. Hvað hún hin ég ætlar að upplifa og prufa þrátt fyrir að ég segi það hátt og skírt að það sé bara ekki við mitt hæfi og "svo ekki ég"

Er ég dæmigerð tvíburakona eða er ég búin að tapa glórunni minni litlu einu og sönnu??? 

Jussumía...en ég viðurkenni það alveg að ég er spennt að vakna á morgun og sjá hvað bíður mín af óvæntum og sérkennilegum lífsupplifunum..hef það á tilfinningunni að það verði eitthvað sem vert er að skrifa um.

Hafiði lent íessu???

Einhver??

Þar sem mín fína færsla fauk út í veður og vind....

....er ég komin í verkfall og skrifa ekki aftur allt sem ég hafði skrifað áður og læt hér við sitja.

Er að hugsa um að fá mér göngutúr í kringum pollinn....tjörnina... og sjá hvort það rjúki ekki úr mér vonbrigðin yfir tapaðri færslu.

Bláu jólaljósin í stofuglugganum kæta mig og flottu jólaenglarnir og stjörnurnar sem krakkarnir hafa sett í hvern glugga með jólaspreyi eru guðdómlega falleg en bæta þó ekki stöðuna á eldrauða jólaenglinum sem er toppurinn á jólatrénu og hallar ískyggilega mikið undir flatt. Og ég halla mér undir flatt líka...Spurningin er..."Hvað gerist næst"? Ég hef núna gengið yfir sjó og land og hitt þar einn gamlan mann sagði svo og spurði svo...Hvar á ég heima?

Bíð spennt eftir svarinu.

Fjúkandi rjúkandi rokhviður í lífsins ólgujólasjó

Ég var rétt aö fjúka heim úr Hafnarfirðinum þar sem er kolvitlaust veður eftir aö hafa kíkt í heimsókn til mágs míns með blóm í tilefni afmælis hans í sl viku. Ætlaði auðvitað fyrir löngu að vera farin með blómin en það hefur verið svo mikið að gera. Veit ekki hvað hefur gerst síðan ég kom heim. Ég er bara á spani og ani alla daga út og suður.

Stikla bara á stóru hér og tylli niður tám á þeim stöðum sem mér finnst bloggverðir.

Á föstudagssíðdeginu þegar ég keyrði í gegnum hringtorgið í vesturbænum í kulda og frosti næstum því kúrandi og volandi við stýrið sá ég skemmtilega sjón sem hlýjaði mér um hjartarætur. Á miðju hringtorginu í fönn sat maður á postulínsklósetti með brækurnar niður um sig og las í bók. "Það er ekki einleikið hvað jólabókavertíðin nær víða þessa dagana" hugsaði ég með sjálfri mér og kímdi. Ég sjálf nýbúin að lesa bók Arnaldar Indriðasonar Harðskafi liggjandi í flensu undir sæng og það hefði aldrei hvarflað að mér að setjast út á hringtorgið og pissa þar meðan ég las. Alltof kalt fyrir utan það að vera kannski of spéhrædd til að gera slíkt. Ég veit reyndar ekki hvað maðurinn var að lesa þarna...en það hlýtur að hafa verið mjög spennandi!!!!! Mæli hins vegar mjög með Harðskafanum og myndinni sem ég fór með krökkunum að sjá um helgina...Duggholufólkið.  Þrjár gelgjur sem sátu á næsta bekk fyrir aftan okkur flúðu salinn argandi og gargandi vegna spennunnar. Algerlega frábær mynd og mæli ég eindregið með henni fyrir alla fjölskylduna. Bloggvinir mínir koma víða við..Ásthildur Cesil kemur þar við sögu og svo Beta bloggari sem klippir myndina. Bara fimmstjörnubíó þarna á ferðinni.

Ekki finnst þó öllum málverkasýningin mín vera fimmstjörnu virði og fékk ég póst um það í gestabókina á blogginu sem ég vil endilega að þið lesið. Get því miður ekki kópíað og peistað það hingað inn. Það er alltaf lærdómsríkt að sjá hvernig aðrir upplifa það sem maður er að gera.

Að halda sýningu er eins og að setja sjálfan sig á vegginn allsberan og bíða dómsins. Og maður fær hann beint í æð. Bæði jákæðan og neikvæðan. Og við það verður maður að lifa eða deyja. Þannig er bara lífið og listin að lifa. Maður gerir aldrei öllum til geðs...þess vegna er mest um vert að vera sjálfum sér trúr  hvað sem tautar og raular.  Við erum jú eina manneskjan sem við þurfum að lifa með í gegnum súrt og sætt alla tíð og það er engin undankomuleið út úr því.

Annars er það helst að frétta að jólaskapið er í góðu formi og jólaljósið komið í eldhúsgluggann ásamt 6 glitrandi jólaeplum og heilsan í fínu lagi eftir smá aðlögun að íslensku veðurfari með hósta hnerrra og hálsbólgum.

Og hið íslenska rok sem nú hvín fyrir utan gluggann minn finnst mér einstaklega sjarmerandi og hressandi og ég finn bara hvernig það feykir burtu því sem þarf að fara. Best ég kíki út á hringtorgið og athugi með manninn sem les þar á klóinu...trúii ekki öðru en að hann sé kominn í skjól og búinn að hysja upp um sig brækurnar og bækurnar.

Óskabókin mín í ár er Sköpunarsögur með viðtölum við rithöfunda. Þá verður minn jóladagur fullkominn..á náttbuxum með appelsín og malt og Nóakonfekt að lesa í snjókomu.

Bara perfect!!!

Knús og Jólamús.

 

 

 

 

 

 

 

Gamli góði vinnustaðurinn í nýju hlutverki...og ég líka!!

Það var góð tilfinning að koma inn á gamla góða vinnustaðinn minn eftir langa fjarveru og setja þar upp myndlistarsýningu.  Endur fyrir löngu þegar ég var yngri var útvarpsstöðin Aðalstöðin fm 90.0 þarna til húsa og þarna kynntist ég mörgu frábæru fólki. Gurrí bloggstjarna var þarna með bókaþætti og kaffiþætti og spilaði skemmtilega tónlist og lét auðvitað sinn einstaka húmor skína skært, Jóna Á Gísladóttir bloggvinkona las svo auglýsingarnar og Zordís bloggvinkona var þarna um tíma líka ásamt Ingibjörgu Gunnars sem er líka ein af bloggvinkonum mínum.

Ég var með útvarpsþætti og seldi auglýsingar og það var yndislegt að vinna í þessu gamla húsi sem er fullt af sögu og sál. Núna hefur það verið endurbyggt í formi hótels og kaffibars og þar er einmitt sýningin mín. Gömlu hlöðnu veggirnir og trébitarnir hafa eflaust margar sögur að segja og geta örugglega raulað mörg kunnugleg lög og gamla góða slagara fyrir gesti og gangandi en eru nú bakgrunnur saga sem sagðar eru í litum og formum. Áður var ég útvarpskona í þessu húsi og núna er ég myndlistarkona. Mér þykir voða vænt um að geta farið svona hring í lífinu og eiga viðkomu í sama húsinu en núna í annars konar hlutverki. Þannig er reyndar lífið svo oft.

Opnunin var sl laugardag og þar komu vinir og vandamenn ásamt nokkrum bloggvinum til að samfagna mér og það var yndislega góð stund fyrir mig. 

Ég ætlaði að setja inn nokkrar myndir frá opnuninni en "tæknin er eitthvað að stríða mér hér"..þetta sagði maður nú stundum þegar manni brást bogalistin á útsendingarborðinu í útvarpinu í denn ....svo ég tók mér það bessaleyfi að fá lánaða fína mynd sem Guðmundur bloggvinur minn tók í gær þegar hann fór og kíkti á myndirnar. Vona að það sé í lagi.

 

 

Þið eruð auðvitað öll hjartanlega velkomin að kíkja við og skoða í Aðalstrætinu númer 16. Það er svo huggulegt að fá sér kaffisopa í þessu fína húsi enda jólastemmingin í miðbænum alveg einstök núna.  

Ég tapaði aðeins fyrir flensu frænku eftir allan atganginn en verð örugglega orðin stálslegin fyrir vikulok.

Allvega verð ég þar eitthvað um helgina og drekk kaffi með gestum og gangandi. Get þá líka sagt ykkur sögur af myndunum.

p.s fyrirfram þökk fyrir allar batakveðjur en í alvöru..mér er svo að batna!!!! "Það tekur bara tíma að aðlagast íslenska veðurfarinu" segi ég líkamanum mínum og klappa honum góðlátlega.

Sýningarstaður er

Hótel Reykjavík Centrum, café /bar Uppsalir

Aðalstræti 16.

Allir hjartanlega velkomnir.

 

 

 

Með hnullung í hausnum

Þegar ég halla höfðinu er eins og ég sé með steinhnullung sem dettur út í hliðar hauskúpunnar og kremur í mér heilann. Ef ég beygi mig fram er eins og risabjörg fari fram af brún og skelli í enninu á mér rétt fyrir ofan augun. Þar fyrir utan hef ég það nokkuð gott. Fékk myndirnar mínar úr römmun í gær hjá honum Markúsi sem er sannur íslendingur og "reddar" hlutunum þó hann sé að drukkna í vinnu. Svo hentist ég að sækja printið fyrir hana Guðný Svövu af tvíburakonunni sem hún valdi sér sem verðlaun fyrir flotta ljóðið hennar sem vann í síðustu sögukeppninni hér.

 Þar sem ég fór að sækja printið rakst ég að mjög góðlegan mann sem spurði hvort ég væri systir systur minnnar sem ég játti auðvitað. Hann sagði að þau ynnu stundum saman..og svo sagðist hann lesa bloggið mitt og kynnti sig. Mér varð eitthvað svo mikið um þennan myndarmann að ég hreinlega yfirgaf staðinn í einhvers konar huliðsskýi og skildi veskið mitt eftir með öllum milljónunum eftir á borðinu hjá þeim. Öðlingurinn hringdi svo til mín þar sem ég var með fullan bíl af málverkum, dóttur, vinkonu og barnabarni fyrir utan innrömmunarversktæðið og bauðst bara til að skutla því heim til mín þar sem hann væri að fara á einn stað úti í bæ. Svo vel vildi til að staðurinn var akkúrat vinnustaður mannsins míns svo hann skutlaði veskinu mínu bara til hans. Svona spinna nú örlaganornirnar  vefi sína á snilldarlegan hátt,  það fer ekkert framhjá þeim þegar þær eru í vinnunni get ég sagt ykkur...og eins og það væri ekki nóg hitti ég Lísu bloggvinkonu hjá tryggingafélaginu þar sem ég skaust inn til að fá endurskinsmerki fyrir börnin. Ekki hægt að þau labbi í skólann á morgnana í dökkum fötum og kolsvarta myrkri.  Og bara svo þið vitið það..því ég var búin að leita út um allt af endurskinsmerkjum....  þá fást þau ókeypis hjá tryggingafélögunum.

Núna ætla ég að gleypa verkjalyf..sem ég geri næstum aldrei nokkurn tímann en kona verður að halda áfram með sitt þrátt fyrir hnullunga í höfði. Ég elti bara á mér hausinn sem er þyngsti hluti líkamans núna og reyni að halda andlegu og líkamlegu jafnvægi meðan þessi flensa fer í gegnum ónæmiskerfið mitt. Hef sólhattsdropana í mínu liði og sturta þeim reglulega í minn kropp og veit að þeir gera sitt besta til að vinna orustuna svo ég geti staðið fallega án þess að vera með hausinn í gólfinu,  horslóð á eftir mér og rauð sokkin augu á myndlistarsýningunni minni á laugardaginn.

Mikið eru nú málverkin fín og falleg komin í svona ramma..bara eins og þau hafi verið sköllótt og alsber áður en þau fengu þessa fínu búninga til að vera á hátíðinni. Allt annað að sjá þau núna.

 

 Það er ekkert unaðslegra en hörpuleikur við höfuðverk...Nú ætla ég að hlusta á jólalega geisladiskinn með Palla og Moniku þar sem hún leikur svo fallega á Hörpuna.

Diskóið hans Palla verður hins vegar að bíða betri tíma.

 

Munið svo að nota endurskinsmerkin í svartasta skammdeginu elskurnar mínar.

Sjáumst!!! 

Athugun 20

 

 

 

Hvað dettur ykkur í hug þegar þið sjáið þessa mynd???

Vinsamlegast setjið hugmyndir og upplifanir af þessum mörgæsum í athugasemdir.

 

Eigið góðan og fallegan dag öll sömul.

Vönkuð eftir magnaða vöknun!

This is THE week....zem þýðir þetta er vikan.  Aðalvikan.

Er að ýta sýningunni úr vör sem opnar á laugardaginn..og undirbúa mig undir starfsemi sem ég ætla að taka smá þátt í eftir helgina. Er með einhverjar flugur og risadreka í maganum út af því og finn hvergi sjálfstraustið mitt sem þyrfti eiginlega að fylgja pakkanum. Kannski þess vegna dreymdi mig drauminn í morgun sem glaðvakti mig og setti á fætur með stæl.

Í honum kom til mín örlaganorn og sagðist sjá straum upp úr kolli mínum og miðað við þann straum væri bara furðulegt og fáránlegt að kona hefði ekki meira sjálfstraustið. Setti hún mig svo niður í grasið og sendi í gegnum mig orkustrauma afturábak og áfram sem lýstu upp tilveruna og allt um kring..neistar skutust úr augum og eldingar glimruðu í kollinum. "Og hana nú" sagði hún svo með þjósti þegar hún reisti mig á fætur eftir gjörninginn.."Aldrei aftur svona rugl í þínu rými" Svo skundaði hún af stað út í örlögin og ég vaknaði með strauma og stefnur á hreinu fyrir mína léttfættu leið í lífinu...!!!

Það verður skondið og skemmtilegt að sjá hvað gerist núna..ha?

Orkupunktar og orkubrautir endasendast nú á milli hugmyndaheimanna og sækja sér nesti og nýja skó til að setja á fætur konunnar. Svo hún megi þramma þrengslin og syngja hástöfum um svona strauma og drauma.

Upphaf og endir...og svo aftur upphaf!

Í dag kom ég loksins alkomin heim og gat pússlað hverju einasta broti af mér saman. Fannst hingað til að eitthvað mikilvægt hefði orðið eftir þarna hinu megin við hafið og ég væri ekki fullkomlega lent heilu og höldnu..en svo fauk það allt í einu í fangið á mér. Svo óvænt og svo fallega. Og á ólíklegasta stað. Kannski ekki svo ólíklegum stað þegar grant er skoðað en mjög óvænt. Það verður að viðurkennast. Kenndi mér enn og aftur að best er að ferðast um lífsins veg með opin huga og opið hjarta og dæma ekkert fyrirfram.

Braut niður múra sem höfðu staðið mér fyrir þrifum...og sett mig svolítið til hliðar við hvar og hvernig ég ætti að staðsetja mig. Að halda fast í mitt og sogast ekki inn í hringiðu þar sem ég ætti í raun ekki heima.

Svo ég datt úr hælaskónum með stæl og lenti í mjúkum og hlýjum jarðvegi sem snart hjarta mitt svo sterkt að ekkert er eins og það var. Snjókoman og rokið, gaddurinn og grámóðskan áttu sinn þátt í þessu ævintýri. Í dag er samkvæmt kirkjunnar bókum síðasti dagur kirkjuársins..einskonar gamlársdagur sem þýðir að á morgun er nýtt upphaf og ný byrjun. Fyrir mér er gamlársdagur alltaf yndislegur...ég lít yfir farinn veg og velti fyrir mér hvar ég muni vera stödd að ári liðnu og hvað hið nýja ár muni bera í skauti sér. Hingað til hef ég aldrei haft hugmyndaflug til að sjá fyrir hvar ég lendi...þrátt fyrir að hugmyndaflugið mitt verði á stundum himinhátt... og alltaf hefur lífið haft sitt lag á að koma mér svo mikið á óvart. Lífið er bara óútreiknanlegt.

Dagurinn í dag var óútreiknanlegur..en samt. Einhversstaðar innst í iðrum hjartans var eitthvað sem sagði...."Ó já loksins"!!! Og spurningunni minni var svarað heitt og vel og þá small allt saman. Og ég sá stóru myndina sem var falin undir pilsfaldinum á sjálfri mér. Svarið var þar sem mér hefði aldrei dottið í hug að leita þess og kom úr munni manns sem ég hefði ekki reiknað með.

Kannski einn góðan veðurdag vil ég deila þessu með öðrum en núna vil ég bara halda því fyrir mig.

Nýfædd börn eru stundum svo viðkvæm og þurfa sinn tíma til að koma til jarðar án þess að vera í hælaskóm að reyna að fóta sig á freðinni jörðu.

Moldin er hlý og gjöful.

Eina myndin sem getur fylgt þessum pistli mínum verður að verða  til í hugskoti þess sem les.

Góða nótt bloggvinir!!!

 

Ég er orðin alíslensk á mettíma..

Ekki það að ég hafi ekki verið íslensk í blóði og beinum alla tíð en ég var komin með annan takt og minn eiginn rythma. í dag efast ég um að blóðið renni hægt og fagurlega um æðar mér...hugsanir sem ég vel sjálf af gaumgæfni staldri við í mínum kolli og að stresslevelið sé undir hættumörkum. Allir trjáandaar og skógargyðjur sem sveimuðu sætt í kringum mig á mínum morgungöngum í skóginum græna þarna í útlandinu hafa fyrir löngu forðað sér og í staðinn sitja svart hvítir púkar á öxlum mér og rífast um í hvora dótabúðina  við eigum að fara til að kaupa tvær afmælisgjafir.

Ég sé sjálfa mig eins og ég var..hér kemur dreymandi saknaðaraugnaráð.... eins og barn sem horfir á blöðruna sína svífa æ lengra upp í geim á 17. júní....fjarlægjast meir og meir þar til hún hverfur og verður bara eins og týndur draumur. Gömul minning. Eitthvað sem hefði getað orðið en dó.

 

Verð að muna eftir að setja bjórdælu og candyflossvélina á jólagjafalistann minn.

Farin í bæinn...held ég fari á gullbilnum í dag. Miklu betra að svína á öðrum í umferðinni á þannig litum bíl. Og glætan að ég gefi  stefnuljós..það kemur engum andskotans neitt við hvert ég er að fara.

Andleg rólegheit hvað???  Engar gamalar lummur hér..ég er alvöru kona með báða hælaskó á freðinni jörðinni. Það eina sem veldur mér hugarangri er að ítölsku marmara lamparnir verða víst ekki komnir fyrir jólin. Set á mig meiri varalit. Farin í bæinn með mína velmegunargrímu yfir augunum. Þau eru nefninlega spegill sálarinnar..hvað sem það nú aftur er.

 

Hver krotaði eiginlega út alla Reykjavíkina??

Ég fer reglulega um miðbæinn og niður Laugaveginn og mikið rosalega er það sorglegt hversu allt er útkrotað alls staðar. Allar verslanir og veggir er útkrafsað og útatað. Eins og það er nú fallegt og jólalegt þegar öll ljósin eru komin upp og mikið mannlíf og flott kaffhús á hverju horni þá stingur þetta krafs svo í augun.

Gefum kröfsurum strokleður í jólagjöf merkt " Ég hvorki krafsa né krota á eigur annarra"

 

 

 

 

Borgin þarf ærlegt jólabað fyrir hátiðarnar og sápuskrúbb. Það þarf reyndar líka á svona skemmdarvargahugarfar þeirra sem standa í svona ljótleika. Skamm skamm!!!