Ímyndir

25.1.2007 | 09:14

Íslenskur tilfinningatréhestur og breskur táradalur

Ji hvað konur gráta mikið hérna. Yfir öllu og alls engu. Svei mér þá. Mér líður bara eins og tilfinningaheftum tréhesti meðal þeirra og get ekki fyrir mitt litla líf kreist fram tár þeim til samlætis.

Fór með vinafólki mínu á kaffihús um daginn þar sem við hittum dóttur þeirra hjóna sem var að koma úr fyrstu sónarmyndatökunni. Gleðilegur atburður. Öll fjölskyldan grét og snýtti sér í kaffihúsasérvíetturnar. Ekki ég. Bara brosti og þurrkaði mér um munninn með sérvíettunni minni.

Mömmurnar á skólalóðinni eru svo alveg í sérflokki. Einn drengur kom úr skólanum með marblett á enninu. Móðirin tók andköf og hágrét. Gat varla spurt soninn hvað hafði gerst fyrir ekkasogum.

Eða þegar börnin sýna leikrit eða syngja saman fyrir okkur mæður. Það er sko táradalur.Maður heyrir varla í krakkagreyjunum fyrir snökti og verður hreinlega votur í fæturnar.

Og þetta gera grenjuskjóðurnar hvar sem er og hvenær sem er um hábjarta daga og skammast sín ekki neitt. Og þegar ein byrjar þá er þetta eins og með beljurnar og pissustandið á þeim. Allar konur sem eru viðstaddar byrja að gráta líka. Nema ég. Þeim finnst ég svakalega sterkur karakter.

Ekki að mér finnsit eitthvað að því þegar fólk grætur. Það er bara hollt og gott fyrir sálina að gráta. Líka fyrir karlmannssálir. En það má alveg vera alvöru ástæða fyrir því að kreista fram tár. Eins og t.d fallegur söngur. Þá getur íslenski tréhesturinn sko grátið.

Snökt.

Lét meira að segja næstum glepjast forðum daga þegar mér var boðið á samkomu hjá Krossinum. Þegar ég grét yfir söngnum þá héldu allir að ég hefði frelsast.

Og sumt í veröldinni er bara sorglegra en tárum taki og því sýg ég upp í nefið og harka af mér staðráðin í því að einn góðan veðurdag muni ég finna lausnir sem munu leysa vandmál okkar mannanna í þessum táradal. Þann dag mun ég sko gráta hátt og í dagsbirtu.

Flokkur: Bloggar | Breytt 28.1.2007 kl. 15:50 | Facebook