Ristað kornbrauð með avakadó og morgunviska manna

Jæja nú er ég alveg að fara á fætur.

  Ætla samt fyrst að njóta kyrrðarinnar og blogga smá. Vinafólk okkar kemur eftir klukkutíma en við notum alltaf miðvikudagsmorgnana til að læra og gera verkefni saman. Í dag ætlum við að gera ákveðna hugleiðslu sem hefur með samband okkar við foreldra okkar að gera og einnig að skoða inn í undirvitundina og hvað við erum að segja okkur sjálfum þar sem er að hafa áhrif á hvernig við bregðumst við lífinu. Stundum eru djúpstæðar hindranir að standa fyrir okkur eða neikvæð statement sem hafa innprentast til okkar frá öðrum. Þá er um að gera að umbreyta þeim eða leysa þær upp.

Þetta eru góðir morgnar og upplyftandi.

Morgunverðurinn minn er nýjasta nýtt í tilraunaeldhúsi mínu.

Ristað kornbrauð með smjöri og smá smurosti, avakadó sneiðum ásamt örlitlum beikonbitum og pumkin og sólblómafræjum er algert sælgæti. Maður verður að hugsa um að borða það sem er gott fyrir mann og ég get ekki beðið eftir fyrsta alvöru haustdeginum því þá verður grænmetissúpa Katrínar elduð sem er alveg hreint einstök.

Þú ert það sem þú borðar og þú ert líka það sem þú hugsar.

Hvað er ég þá þegar ég hugsa bara um að borða grænmetissúpuna mína???

Þessu morgunspjalli mínu langar mig að ljúka með ljóði sem vekur mann til umhugsunar.

Hvar ertu viska sem vildir mér ráða

Hvar ertu móðir sem hvattir til dáða

Hvar ertu faðir sem kenndir mér tökin

Hvar er ég sjálfur sem skil ekki rökin.

 

Mennirnir byggja múra

múra sér jafnvel klefa

með veggi úr eldföstum efa.

Gluggi er ýmist enginn

ellegar hálflokuð rifa

-Svo dúsa menn þarna dauðir

daga sem eins mætti lifa.

Úlfur Ragnarsson

Eigið góðan dag bloggvinir og munið að næra bæði  líkama og huga

 með einhverju fallegu og upplyftandi.

 

Afmæli ljónsins og aðstoð bloggvina til að óska til hamingu

Ljónið mitt á afmæli í dag. Konungur frumskógarins telur nú aldur sinn í 43 jarðarárum og hefur sjaldnast verið í eins miklum tengslum við kraft sinn og ætlun. Grrrr.........

Ég tvíburakonan er þó afskaplega verulega rétt tilfallandi ljónynja þegar ég stend við hlið hins Mikla og hrósa happi yfir þessum tuttuguogeitthvað mínútum sem skildu að Ljónið og Meyjuna. Ég hefði líklega ekki tekið eftir þessu mannsefni mínu hefði hann komið í heiminn örfáum mínútum síðar og þar með verið Meyja.  Það er alveg nóg að eiga móður í meyjarmerkinu og vera með einar fjórar í eigin korti get ég sagt ykkur. Einhverra hluta vegna höfða Ljónsmenn svona sterkt til mín....ég verð bara máttlaus í hnjánum og ringluð í höfðinu ef þeir eru einhverstaðar á ferli í nálægð við mig. En þetta er ekki bara á annan veginn..það hreinlega steinlíður yfir þá þegar þeir sjá mig og hið háværa ljónsöskur verður bara að litlu lágu mjálmi.  Já þeir hreinlega mala eins og þeir hafi drukkið rjóma í lítratali.

Það dílar ekki hver sem er við tvíburakonur nema mæta tvíefldur til leiks.

Annars verð ég bara að segja að tamning ljónsins hefur tekist vel..ég er sátt!!!

Svo mun ég leggja mig alla fram og nota kvenlega útsjónarsemi mína til hins ítrasta svo hann sjái ekki þessa færslu..... En þekkjandi mig sjálfa mun ég auðvitað sýna honum hana sjálf.

Og þess vegna bið ég ykkur sem viljið óska ljóninu mínu til hamingju með daginn..og MIG.....setja óendanlega mikið af hrósi og smjaðri í athugasemdirnar og muna að strjúka egóinu á þessum ljúflingi..því það er það sem alvöru ljón þrífast best á. Megið líka setja hann á stall og dásama útlit hans hæfileika og kynþokka. Heiðar snyrtir sagði einu sinni að það væri eina leiðin til að halda í ljónin og ég þarf bara alla þá hjálp sem ég get fengið við þennan gjörning.

Með fyrirfram þökk fyrir að hjálpa mér að halda svona tveggjamanna tangó gangandi..ég kann bara ekki fleiri hrósyrði.

Elsku Óli......Til hamingju með afmælið elsku hjartans krúsi músi minn.

 

Vætusemi og lesvinahringur

Það hefur núna rignt undanfarnar tvær vikur eða svo. Fengum reyndar tvær vikur af sól í byrjun mánaðar þegar íslensku gestirnir komu en þeir tóku góða veðrið með sér aftur heim. Daginn sem þau fóru byrjaði að rigna aftur. En hva það skiptir ekki máli.

Ætla að vera með í leshringnum hjá Mörtu bloggvinkonu minni. Mikið hlakka ég til Þá skiptir engu þó það rigni. Hugsið ykkur að leggjast í góðan bókalestur og skiptast svo á skoðunum við aðra lesvini. Bara jólahrollur í mér get ég sagt ykkur. Ég geri líka alltof lítið af því að lesa skáldsögur þar sem ég ligg mun meira í fræðibókunum.

Jamm.

Og leirhausinn er nú ataður brúnum skóáburði en ég er ekki viss um að það hafi verið rétta lausnin....þarf að hugsa það mál aðeins betur. 

Hausinn á borðstofuborðinu sem bíður eftir skóáburðinum.

Ég var ekki lengi að skutla mér framúr í morgun. Mín bíður svo skemmtilegt verkefni. Það er haus á borðstofuborðinu sem ég þarf að laga til eftir að hann hefur staðið úti í skúr í næstum tvö ár.  Það er mold í hárinu á honum og skarð komið í eyrað ásamt því að það vantar flís framan á nefbroddinn.

Svona svo þið farið ekki að ímynda ykkur að ég sé hræðilegur fjöldamorðingi sem afhausar  laglausa nágranna og leiðinlega póstmenn fyrir að setja eintóma reikninga inn um lúguna hjá mér þá skal þess getið að þessi fagri haus er úr leir. Og af merkilegum manni. Þegar ég er búin að gera hann fínan sem felst m.a  í því að bera á hann skóáburð ætla ég að mynda hann og gera um hann blogg. Það er nefninlega skondin saga sem fylgir. Þegar maðurinn minn kom heim í morgun eftir næturvaktina sagði hann.."Ég var að hugsa um að koma með rósir handa þér en kom svo frekar með skóáburð. Meira að segja tvær dollur og í sitt hvorum litnum. Segðu svo að ég elski þig ekki".

Jæja best að bretta upp ermar og byrja að lagfæra þetta fallega höfuð. Því fylgja sko sögur. það get ég sagt ykkur. Þið getið alveg beðið spennt eftir þessari listrænu afhjúpun sem hér mun fara fram!! Það er svo mikilvægt að hafa eitthvað til að hlakka til daglega. Gefur lífinu gildi

.

 

 

Þín ósk fyrir morgundaginn

Ef þú ættir einungis eina ósk fyrir komandi morgundag og það væri öruggt að hún myndi rætast....hver væri hún????

 

Líkamans lásar, tapað fundið og tindarnir.

Muniði um daginn þegar tölvan mín fór að láta illum látum og henti öllu sem ég hef skrifað og skapað út í buskann og ég var frekar leið. Núna er allt komið í leitirnar og ég hef tekið gleði mína á ný og er alsæl.  En meðan ég hélt að allt væri tapað og farið snéri ég mér að fullum krafti að skapa bara nýtt í staðinn sem er heldur betur að öðlast líf.

Þannig að þetta var bara gott rými sem þarna skapaðist og margt frábært sem leit dagsins ljós í þessu þokumistri sem umvafði á mér höfuðið. Nýr gluggi opnaðist og útsýnið innanfrá og út fékk nýjan tilgang.

Hin þögla rödd hið innra ákvað að láta í sér heyra.

Nú er dagur að kveldi kominn og ég er búin að læra svo margt. Í morgun þegar ég vaknaði sat allt fast í líkamanum. Gat ekki hreyft höfuðið og mest alla hægri hliðina niður að mitti. Hálsinn og öxlin voru í sársaukafullu verkfalli. Og ég kunni engin ráð til að bjarga mér. Eftir að hafa legið. stunið og kvartað fékk ég hugdettu.

Byrjaði að hreyfa þá parta sem voru hreyfanlegir...fannst eins og þetta væri gestaþraut...að koma líkamanum í stellingar sem losuðu um þessa lása. Hlustaði gaumgæfilega á hvað líkaminn vildi og gerði mjög frumlegar og örugglega skondnar æfingar sem byrjuðu að losa hægt en örugglega um verkinn.

 Minn betri helmingur horfði á mig engjast þarna eins og ormur í rússneskri fimleikakeppni í rúminu en sagði ekkert. Enda farin að venjast undarlegum tiktúrum í sinni konu. Þetta endaði svo með því að ég stóð upp og gat hreyft mig á alla kanta og verkurinn var næstum horfinn.

Svo kíkti vinkona mín í óvænta heimsókn núna í kvöld og var auðvitað með eina af sínum töfraolíum í töskunni og nuddaði úr mér rest. Svo hér sit ég ný-nudduð. ilmandi. slök og alsæl með uppgötvun dagsins. Það er allt hægt..bara ef maður hlustar vel og bregst við.

Finnst við hæfi að birta eina af hugleiðingum mínum sem ég hélt að væri týnd og tröllum gefin í tilefni þessa frábæra dags.

LÍFSBREIDD

Hver maður hugleiðir yfirleitt meira um lengd lífs síns en breidd þess. Vildir þú vera í sporum mannsins sem vildi lifa lengi, sem hann og gerði, en á stund þeirri sem við öll mætum að lokum, sá líf sitt í langri mjórri línu, sem strengdan þráð og svartan að auki?

Veltu fyrir þér breidd lífs þíns og litum, fremur en lengd þess.

Lifðu lífinu, gerðu það sem hugur þinn býður, hjartað þráir og sjáðu það sem augu þín vilja sjá. Fylgdu fótum þínum um ótroðna stígu og gríptu þéttingsfast um ónotuð tækifærin sem bíða þín við hvert fótmál. Haltu upp á tindinn þrátt fyrir ótta þinn við stórgrýtið í gilinu og augu þín nema birtu og geisla stjarnanna ef þú þorir að líta til himins og halda af stað.

Stattu svo við enda lífs þíns á stundinni sem við öll mætum, glaður í bragði og mældu breidd lífs þíns fremur en lengd. Því breiðara sem það mælist því minna máli skiptir lengdin. Þá.. og einungis þá, finnur þú og heyrir innra með þér röddina stoltu sem segir:  

Ég hef lifað !

Úrslit eru ljós! Sigurvegari í sögu og ljóðakeppninni er .....Marta Smarta!!!!

Marta B. Helgadóttir fékk yfirgnæfandi meirihluta atkvæða í fyrsta sætið fyrir smásögu sína Gestaboð.

Jón Steinar Ragnarsson og Anna Einars voru svo jöfn að stigum í öðru sæti fyrir frábær ljóð sín.

Þemað að þessu sinni voru 5 konuímyndir sem þátttakendur völdu svo eina til að semja sögu eða ljóð um.

Ég óska Mörtu innilega til hamingu með sigurinn og frumraun sína sem tókst svona afskaplega vel. Mér segir svo hugur að við eigum eftir að sjá meira á prenti eftir þessa snjöllu konu. Yndislegt bara þegar fólk finnur takt við sköpunargáfuna í sér sem er ein mikilvægasta grunnþörf okkar allra. Að skapa eitthvað á hvað sviði sem það er.

Marta fær að launum eftirprentun að eigin vali eftir einu verka minna úr galleríinu hér við hliðina. Marta mín þú sendir mér svo bara e mail um hvaða eftirprentun þú vilt fá og hvaða stærð. A4 eða A3

Marta valdi eftirprentun af þessu verki.

Tvíburakona.

Olía á striga.

Takk kærlega þið öll sem tókuð þátt og fyrir frábærar sögur og ljóð. Held að það hafi margir haft gaman af að lesa verkin ykkar.

Hægt er að sjá allar sögur og ljóð í þarnæstu færslu hér fyrir neðan.

Góðar stundir.

 

 

.......................

Þessi færsla er bara agnarlítil þar sem ég vil ekki vera taka athyglina frá kosningunni sem gengur ljómandi vel. Henn lýkur á morgun og það verður spennandi að sjá hver fer með sigur af hólmi. Það er helst að frétta af mér meðan ég bíð spennt eftir úrslitum að ég er að þýða efni úr ensku á íslensku og það gengur vel. Er partur af verkefninu sem verður gert ljóst í byrjun september´. Verð bara að segja að mér finnst alheimsins englarnir standa sig vel í að gefa mér innsýn og hvatningu í hvers konar formi er best að hafa lífsverkefnið.

Þegar kosningin er yfirstaðin bíða mörg STÓR blogg í röðum eftir að komast í síðuna...eigið góðar stundir.

Kosning hafin í sögu og ljóðakeppninni. Alveg frábært efni frá hugmyndaríkum bloggurum

Sögur og ljóð sem bárust í sögu og ljóðakeppnina við konumyndirnar.

 Vinsamlegast setjið nafn þess sem ykkur finnst hafa samið bestu söguna eða ljóðið að ykkar mati í athugasemdir hér fyrir neðan ásamt númeri myndar.

 Kosning stendur fram á laugardagskvöld og úrslit verða birt á sunnudag. 

Vinningshafi fær að velja sér eftirprentun af einu verka minna í galleríinu hér til hliðar.

Mig langar að þakka ykkur fyrir góða þáttöku og alveg frábært efni kæru bloggvinir og hvet alla sem kíkja hingað í heimsókn til að taka þátt í kosningunni.

 

Efni við mynd númer 1

 

Hún er litfögur mey með logandi sinni.

Ljúflega dreymin og ung.

"Í höfðinu er hjartað úr ástinni minni."

hún segir ,með augað í pung.

Jón Steinar Ragnarsson

.............................................................

 

 Ég vel kærleiksanda.

Hún er mjög dularfull kona En samt bráðfalleg, en hún er svolítið lúmsk, hún er sniðug og hún er að reyna  fá alla karlmenn til að elska sig sem þeir gera en hún hlær af þeim í laum.  hún veit hvað hún er falleg, en samt svolítið hrædd . en vill leika sér af þeim hún bíður hættunni heim hún er bráð gáfuð hún fer með einn karlmann heim og hann horfir á hanna með með stjörnur í augum hún tekur eftir því  hún veit hvað hann vill en fer að leika sér af honum. hann er orðin þreyttur að eltast við hana og nú vill hún breytingu hún biður hann að fara en hann vill það ekki hún tekur upp vín og gefur honum og hann horfir í augu hennar og finnur hvað hann elskar hana

 og allt í einu verður hún ásfanginn af honum og þau gleyma sér hún sér alvöruna augum hans af því hún er kærleiksrík kona þau elska hvert annað. Endir.

Kristín Katla

.............................................................

Efni við mynd númer 2

 

Er birtist mér fagur fótur

þá forðum er ungur ég var

mig minnti á ljúfar nótur

já máttinn ég upplifði þar

.

En nú er ég stólsins fangi

er lamaður mitti frá

Ef stúlku ég sé á gangi

enn ómar í hjarta mér þrá

 

Anna Einarsdóttir

............................................

 

Ég er píanókonan

ég leik verk eftir Chopin og Beethoven

Hver og hver og vill

spila á píanóleggina mína

verk eftir þig og mig?

Guðný Anna.

.............................................

Efni við mynd númer 3

 

Ég vil ekki vín svona snemma dags

segir vinkonan fína.

Það hleypur svo pent og pínlega strax

í pjölluna mína.

Jón Steinar Ragnarsson

..................................................

Gestaboð

Smásaga

Dyrabjallan hringdi um klukkan hálfsjö, gestirnir voru komnir. Húsmóðirin var tilbúin með matinn nema eftirrétturinn var í ofninum og þurfti 35 mínútur til viðbótar. Húsmóðirin hafði verið á ráðstefnu starfs síns vegna allan þennan dag, þar sem hún flutti mjög vandaðan fyrirlestur, hún hafði verið í essinu sínu og blómsrtað við flutninginn því þarna var hún að fjalla um sitt sérsvið, það sem hún þekkti best og hafði mestan áhuga fyrir. Þar sem hún stóð í eldhúsinu dvaldi hún enn í huganum við viðburði dagsins, gagnrýnina sem erindi hennar hafði fengið, en þar var sannarlega rýnt til gagns og margir myndu í framhaldi njóta góðs af endanlegri útkomu verkefnisins. En nú voru gestirnir á leið upp tröppurnar heima hjá henni og hún varð að hætta að hugsa um þetta að sinni. Hún fer úr eldhúsinu í átt að útidyrunum til að opna fyrir fólkinu.

Sambýlismaður hennar til margra ára kemur fram úr bókaherberginu og ætlar líka til dyra, hann staldrar við en kemur svo á eftir henni. Úti standa vinahjón þeirra, elskuleg hjón sem hafa verið vinir sambýlismanns hennar í fjölda mörg ár. Sjálf hefur hún þekkt þau mun skemur eða síðan hún kynntist honum fyrst.  Þau eru frekar látlaust klædd, í sígildum og vönduðum fatnaði. Þau berast ekki mikið á í lífinu en eru samt ágætlega vel stæð. Þau kunna að njóta þess góða sem lífið hefur uppá að bjóða fyrir fólk á þessum aldri, börnin eru uppkomin og þau hafa tíma og fjárráð til að ferðast og sækja menningarviðburði.  Pörin hafa oft ferðast saman og átt góðar stundir, áhugamál og smekkur varðandi tónlist og fleira er á svipuðum nótum og öllum fjórum þykir þeim notalegur félagsskapurinn. Þetta er myndarlegt fólk, konan er falleg og skemmtileg, hún ber það með sér að á sínum yngri árum hefur hún verið stórglæsileg. Hún er frekar hávær í tali og hlær líka hátt, skellir uppúr við minnsta tilefni. Maðurinn hennar hefur mildari hlátur, hann hristist inní sér einhvernveginn þegar hann hlær og svo tárast hann. Húsmóðurinni þykir gott hve stutt er í hláturinn hjá þessum vinum þeirra, hlátursskellirnir í konunni og hláturstárin hjá manninum, húsmóðurinni þykir virkilega vænt um þau bæði.

Sambýlismaðurinn tekur við yfirhöfnum af fólkinu og hengir upp í annddyrinu. Gullfallegur antíkskápur sem hann eignaðist eftir ömmu sína prýðir anddyrið, rauðbrúnn dökkur innlagður viður og mikill gljái sem gerir enn meiri glæsileika, setur brag á fyrstu kynni þess fólks sem kemur á þetta fallega heimili. Vinahjónin dást að skápnum og staldra lengi við að skoða hann hátt og lágt.

Skyndilega sér húsmóðirin snertingu eiga sér stað þarna í anddyrinu -  þar sem þau standa öll fjögur!  Hún hafði snúið baki í fólkið en stór spegill fyrir framan hana blasti við.  Gestkomandi konan snerti sambýlismann hennar á mjög sérstakan hátt ...... húsmóðirin frýs!! 

Gestkomandi konan hafði gengið að sambýlismanninum og snert hann eins og kona snertir mann sem hún hefur haft kynmök við.  Skyndilega blasir við húsmóðurinni þessi staðreynd, þetta er eins skýrt eins og svart letur á hvítu blaði og hún er ekki í nokkrum vafa.  Staðreyndin hrópar á hana! Spurningar hrannast upp í huga hennar, hvernig hafði þetta gerst? og hvers vegna? og af hverju HÚN?  Hugsanir flugu hratt um hugann, hún leit tilbaka og rifjaði upp þegar þau fjögur hittust síðast og þaráður – hún áttaði sig á því núna að vinkona þeirra var mikið breytt í viðmóti, hún var ekki sama skellibjallan lengur, ekki alltaf hlæjandi jafn hátt og innilega,  hún var varkárari í tali og var mun meira til hlés heldur en henni var eðlislægt að vera.

Auðvitað!  Þau voru byrjuð að stunda framhjáhald með hvort öðru!  Húsmóðiririn leit á mann konunnar og sannfærðist strax um að hann væri gjörsamlega grunlaus, eins og hún hafði sjálf verið. Hún hafði unnið mikið síðustu vikurnar til að klára þetta spennandi verkefni sem hún hafði einmitt frumflutt þennan sama dag á ráðstefnunni. Maki konunnar var að skoða myndavélina sína og símann sinn og gera sig líklegan til að sýna sambýlismanninnum nýja möguleika sem honum hafði tekist að læra að nota í þessum flókna tækjabúnaði sem samt var svo ótrúlega fyrirferðarlitill.  Þeir voru vanir að sitja yfir slíku vinirnir og höfðu báðir mikla ánægju af alls kyns tækjabúnaði. Þetta voru leikföngin þeirra. 

Gestirnir voru núna komnir inn á mitt gólf, húsmóðirin stóð eins og límd við gólfið.  Hana langaði ekkert til að fela þann sannleika sem þarna blasti við henni, reiðin sauð upp eins og í flautukatli.  Hún var vön að geta treyst sínu innsæi og var ekki í nokkrum vafa.  Hana langaði ekkert að fara í eldhúsið og þjónsuta til borðs þessu fólki í þessum aðstæðum. Hún bað fólkið að setjast með sér inn í minni stofuna og ræða við sig.  Makinn kom ekki strax svo hún beið ... svo sagði hún blátt áfram - hve lengi hafið þið verið að riðlast á hvort öðru? og nefndi nafn konunnar og sambýlismanns síns.  Það varð grafarþögn - löng þögn.  Maki gestkomandi konunnar horfði á húsmóðurina undrandi og skelkaður, hún var þakklát honum fyrir að segja ekkert  því hún var ekki að tala til hans á þessari stundu.

Gagnkvæm virðing hafði einkennt samskipti hennar við sambýlismanninn og hann var ekki fjöllyndur maður. Hann átti ekki mörg sambönd að baki þegar þau kynntust. Gestkomandi konan var hinsvegar vön nýjum og nýjum bólfélögum áður en hún gifti sig og hafði líklega átt frumkvæðið milli þeirra. Hann var svo vitlaus að láta tæla sig og hugsaði ekki um afleiðingarnar, og nú helltist yfir hann samviskubitið  þar sem þau voru öll þarna samankomin. Að heyra hlutina sagða upphátt í vitna viðurvist gerði þetta svo yfirþyrmandi. Hann reyndi ekki að neita þessu en konan reyndi það.  Hún flissaði, skellti uppúr  eins og skellibjöllum er tamt að gera og hristi sig eins og hún vildi helst hrista af sér einhverja bleytu, rigningu.

Sambýlismaðurinn horfði á húsmóðurina og sagði einlægur og hreinskilinn eins og honum var svo eðlilegt að vera - það er rétt við höfum verið að stunda kynlíf í nokkur skipti.  Það hafði enga merkingu það var bara ríðerí, mínar tilfinningar til þín eru óbreyttar – ég er búinn að særa þig svo mikið, ég ætlaði aldrei að særa þig, ég var bara ekki að hugsa neitt fyrr en of seint. Ég ætlaði ekki heldur að særa vin minn hérna, minn besta vin sem ég hef þekkt alla ævi. Þetta bara gerðist – orðin streymdu frá honum eins og flóð, eins og stífla hefði brostið  - og hann hélt áfram -  mér leið strax illa yfir þessu.  Ég hef getað dulið það af því þú hefur verið svo upptekin og lítið heima síðustu vikurnar. Þú ert alltaf að vinna og svo kemurðu heim og heldur áfram að vinna fram á nótt. Venjulega er ég farinn að sofa löngu á undan þér og hef þess vegna getað falið það hvernig mér hefur liðið. 

Sambýlismaðurinn er grátandi, hann grætur þungt og mikið. Hann er viðkvæmur maður, listrænn og sjálfmiðaður.  Hann er líka vandaður og góður maður, sem þolir illa að sjá það sem aumt er hjá öðru fólki. Gestkomandi konunna langar greinilega að fara til hans og hugga hann en situr á sér. Hún hefur ekkert sagt síðan hún skellibjallaðist í byrjun samtalsins, maki hennar hefur ekki sagt orð og er sem steinrunninn.  Einu hljóðin sem heyrast lengi lengi er grátur og ekkasog sambýlismannsins.

Húsmóðirin er orðin einkennilega róleg, hún furðar sig á því sjálf.  Hún er þakklát sambýlismanninum fyrir að hafa ekki reynt að neita þessu með því að búa til einhverja lygi.  Hún laðaðist að þessum manni þegar hún kynntist honum, ekki síst fyrir hreinskilni hans og æðruleysi með sjálfan sig, hann er sá sem hann er og fer ekkert í grafgötur með það.  

Húsmóðirin talaði nú loks aftur. Lágri röddu bað hún gestina að yfirgefa heimili þeirra. Gestkomandi konan fór hratt á dyr með manninn sinn á eftir sér. Hann hafði enn ekkert getað eða reynt að tjá sig. Það var eins og hann tryði ekki því sem fyrir augu og eyru bar. 

Húsmóðirin var óskaplega hrygg og örþreytt en hún vissi hvað gera þurfti.  Traustið var farið.    

Marta B.Helgadóttir

......................................................

Efni við mynd númer 4

 

La Flor. 

Útskýring ..... Samlíking í mynd og máli.  La flor er í senn blómið eina og lífsblóm komnunnar!

Í laut þú yfirleitt, saman þig hniprar og veist að ég sem á móti stend

horfi og óska þess eins að geta átt þau fögru blóm er sál þín smitar.

Blómin eru ljós þitt, ásýnd litur og ljóð. 

 Án fegurðar skapa, unaður og ilmur alls ekki neitt ekki eitt augnablik án þín!

Að elska er að unna þeim reit er lífið gaf, reitur þinn er sá eini sanni minn.

Ástin í blómi þess er gat!

www.zordis.com

..............................................

Ég er kona, fædd mey

Fegurð mín kemur að innan

og blómstrar

þegar ég er til

 

Fegurðin þarf næringu

hún þarf að koma frá mér

allt blómstrar og blómstrar

þegar ég er til

 

Blómin vaxa og dafna

og líka ég

allt er á mína ábyrgð

konan, lífið og ég  

Ingibjörg R Þengilsdóttir

..........................................................

Efni við mynd númer 5

 

Halldóra var í gönguferð, að líta yfir landið sitt og þá sérstaklega garðinn sem stóð í miklum blóma hjá henni.  Það var komið fram í ágúst og örlítið farið að kula á kvöldin og verða rökkvað, en það var enn hlýtt þetta kvöld, sólarlagið glingraði við sveitina í ótal litum, og hún var svo innilega stolt af því hvað hafði tekist vel til með garðinn.  Skipulagið var frábært hjá þeim hjónunum og það sást vel á þessum sælureit sem byrjaði upp við hús með stórum sólpalli, og frá honum lágu göngustígar í allar áttir og tengdu saman svæðið sem var svo afgirt.  Það var þó nokkur gönguhringur um allan garðinn og hægt að lýsa upp göngustígana með fallegum luktum þegar þau vildu.  Syðst var leiksvæði fyrir börn og aðra sem vildu leika sér í boltaleikjum, þar var lítið leikhús og kastali og sandkassi og rólur eins og lög gera ráð fyrir á barnaleikvöllum.  Runnarnir þar í kring voru orðnir svo stórir að það sást lítið inn í garðinn frá veginum, þeir veittu gott skjól og þarna var algjör paradís fyrir börnin.  Nyrst og efst voru gömlu trén sem margir höfðu sagt þeim að taka burt en þeim hafði ekki dottið það í hug, í skjóli þeirra hafði Halldóra plöntukassa með jarðaberjaplöntum og gulrótarækt, svolítinn kartöflugarð líka, og í framhaldi af þessum stóru trjám var uppáhaldið hennar, gosbrunnur á opnu svæði og blóm allt í kring, garðstólar og bekkir og borð eins og heima við á sólpallinum. 

Stefán, maðurinn hennar, hafði eitt sumarið komið fyrir heitum potti fyrir sunnan húsið, rétt hjá sólskálanum, og hafði útbúið sturtu innaf honum í horni skálans.  Halldóra hugsaði um það á göngunni hvað hún átti miklu láni að fagna í lífinu og þakkaði það að miklum hluta Stefáni og því hvað þau voru samstíga og hamingjusöm hjónin, og hvað þau bjuggu í góðu samfélagi.  Í hjarta sínu fann hún svo djúpt þakklæti að hún fékk kökk í hálsinn og hvíslaði þakkir til guðs fyrir að leyfa sér að eiga dásamlegt líf og vera á gangi í sólarlaginu. 

Fyrir framan húsið voru opin svæði með allskonar gróðri og runnaþyrpingum og rósabeðum. Hún hélt alltaf mest upp á rósirnar, því henni fannst þær bera af öllum jurtum sem hún þekkti og sá, hérlendis og erlendis.  Rósirnar launuðu henni það, þarna höfðu þær skjól og þær fyrstu blómstruðu í júní í góðu ári og þær síðustu stóðu fram í september.  Aftan við húsið var hellulagt og þar voru lítil hús fyrir dýrin, hunda og ketti og kanínur því hún vildi ekki hafa þau inni, greyin.  Þau Stefán áttu alltaf of mikið af þessum litlu dýrum sem hændust að þeim og öllum börnunum sem endalaust gátu leikið við kettlinga og hvolpa, gefið kanínunum og haft gaman af öllu saman.  Yfirleitt fór nærri öll gulrótauppskeran jafnóðum, því börnin höfðu svo gaman af því að gefa kanínunum þær!  En Halldóru var alveg sama um það, hún ræktaði ekki af þörfinni fyrir matvæli, heldur fannst henni vinnan í garðinum svo skemmtileg.

 

Halldóra skildi ekki alveg núna þegar hún var rétt að skríða í fimmtugt, hvernig þau Stefán höfðu alltaf komist yfir öll verkefnin sem biðu þeirra.  Þau höfðu hafið búskap þegar hún var mjög ung, og samt hafði hún þá verið alveg viss um að hún gæti þetta allt saman.  Þau byrjuðu smátt í sveitinni og stækkuðu við sig eftir því sem efnin leyfðu og börnin komu eins og margföld hamingja inn í líf þeirra, fyrst tvær stúlkur og svo tveir drengir.  Tvölfalt af óskabörnum, hugsaði Halldóra hreykin.  Stúlkurnar, Halla og Júlía, voru báðar giftar og orðnar mæður sjálfar, og komu oft í heimsóknir með fjölskyldur sínar.  Þær höfðu farið í langskólanám eins og flestir gera, og hún vissi ekki annað en að þær væru ánægðar í sinni vinnu.  Eldri drengurinn hennar, Helgi, var í útlöndum að læra blaðamennsku en sá yngri, hann Stefán Már, var nýlega byrjaður í framhaldsskóla og þau voru svo heppin að skólinn var ekki langt frá og var í framhaldi af grunnskólanum, bara í annarri byggingu skammt frá, þannig að hann fór með sama skólabílnum og hann var vanur, á hverjum morgni og kom heim síðdegis.  Þannig höfðu þau fengið að hafa börnin sín heima lengur en venja er í sveitum, því venjan er að þau fari um langan veg í skóla 16 ára gömul og koma heim sumar helgarnar.

Mikið hef ég alltaf verið heppin, hugsaði Halldóra brosandi á meðan hún ákvað að láta vinnumanninn, hann Palla, puða í garðinum með sér, daginn eftir.  Hún ætlaði að grisja rósirnar og fara með búnt til Heiðrúnar mömmu sinnar sem ekki bjó langt frá, og annað búnt til Diljá vinkonu sinnar sem bjó dálítið lengra í burtu og var alsæl í sínum búskap, hafði gifst um fertugt og tekið að sér þrjú börn sem maðurinn átti fyrir og eignaðist svo tvö með honum sjálf, dreng og stúlku. 

Eitt búnt enn ætlaði hún að útbúa fyrir Kristmund, gamlan vin sinn, og senda Stefán með það til hans ásamt jarðaberjum sem hún hafði ekki undan að taka upp þessa dagana.  Börnin þyrftu að vera hérna núna til þess að stelast vel í jarðaberin, brosti Halldóra og sá fyrir sér hálfstálpuð krílin hálfbogin undir plastinu að moka upp í sig berjum og passa að hún sæi ekki til þeirra, - svo komu þau inn með eldrauða munna.

Þau Stefán höfðu tekið stóra ákvörðun fyrir nokkrum árum og létu byggja fyrir sig splunkunýtt fjós frá grunni og nú var það að mestu leyti vélmenni sem mjólkaði kýrnar, og svo skrýtið sem það kann að virðast líkaði kúnum það strax vel og vandamálin sem höfðu komið upp voru smávægileg og ekki meiri en það sem gengur og gerist í búskap.  Halldóra var einhvern veginn þannig að hún þarfnaðist framkvæmda, og naut sín aldrei betur en þegar eitthvað mikið gekk á úti og inni, því þá fannst henni verið að kveðja gamla tímann á táknrænan hátt og um leið og honum er sýnd virðing með því að halda áfram að betrumbæta það sem áður var vel gert, og henni fannst þau Stefán vera að skapa nútíðina og framtíðina sína í sameiningu þegar nógu mikið var um að vera.  Hún hafði það fyrir sið að biðja á hverju kvöldi fyrir öllum þeim mönnum sem unnu hjá þeim, og þakka guði fyrir að senda þá til þeirra til þess að vinna þeim vel.  Þetta var gamall siður frá Heiðrúnu mömmu hennar, og þetta gerði hún líka þegar hún var með ung börn og þurfti að hafa barnfóstrur á meðan hún var sjálf í nánast öllum verkum sem til féllu. 

Halldóra var búin að ákveða verk morgundagsins og lét nú eftir sér að setjast á bekk hjá gosbrunninum og horfa á vatnið, hvernig það flæddi eins og hljóðlátur foss niður þennan skrýtna gosbrunn hennar.  Gosbrunnurinn var eins og margar kínverskar byggingar í laginu, hver ofan á annarri eiginlega og nokkrar minni við allar hliðar.  Einhvern tíma hafði hún teiknað hann og sýnt Stefáni og hann hafði svo ásamt félaga sínum fundið fyrirtæki sem gat búið hann til, efnisgert og steypt hugmynd hennar í garðinn; og svo hjalaði vatnið og vökvaði í leiðinni.

Þessi teikning hennar, og þessi gosbrunnur var tákn um það þegar hún ákvað að endurreisa líf sitt fyrir meira en tíu árum síðan.  Þá var afar erfiður tími hjá þeim Stefáni, þau höfðu of mikið að gera og of margar kröfur að borga og þau sinntu hvorki sjálfum sér né áhugamálunum, þau vöknuðu til að vinna og sofnuðu svo þreytt að þau mundu oft ekki eftir því að bjóða góða nótt.  Þau voru lent í vítahring sem þau kunnu ekki leiðina út úr, aðallega vegna þess að þau gáfu sét ekki tíma til þess að hugsa nema um líðandi dag og hvað þau gætu afkastað miklu þann daginn.  Halldóru fannst hún hafa einangrast, bæði félagslega og tilfinningalega og átti mjög erfitt með að viðurkenna allan þann söknuð sem hún hafði safnað upp og gat ekki fundið ástæðurnar fyrir því hvað hún var vonsvikin og dauf í skapinu.  Hún átti erfitt með að vera heiðarleg við sjálfa sig, hún vildi alltaf gera meira úr öðrum en sjálfri sér og gefa fólki kosti sem það átti alls ekki, en þegar hún stóð svo frammi fyrir því að verða að gefa sjálfri sér einkunn fyrir árin fram að næstum því fertugu, féll henni allur ketill í eld og hún lokaði á það allt og hélt áfram að vinna enn meira en áður.  Þrátt fyrir alla vinnuna og viðleitni þeirra hjóna hélt búskapurinn ekki eðlilegum gangi og skilum og þrátt fyrir góðan ásetning þá höfðu þau hvorki tíma, orku né fjármagn til þess að gera það sem þau langaði mest til, - að ferðast um landið og fara á leiksýningar, og skreppa kannski til útlanda einu sinni á ári og gera fínt í kringum sig.  Það var ekkert rusl hjá þeim en það þurfti að lappa upp á allar byggingar. 

Það voru tveir eða þrír sólarhringar seint í október fyrir þessum rúma áratug, sem breyttu öllu viðhorfi Halldóru til tilverunnar og það gerðist á svo ófyrirsjáanlegan hátt að hún leit á það síðan þannig að guð hefði einfaldlega sent henni skilning á lífinu en þó sérstaklega á sjálfri sér og tilfinningum sínum. 

Stefán hafði verið að heiman allan daginn og hún var orðin dauðþreytt þegar hún var að koma strákunum í rúmið um kvöldið. Hún las ævintýri fyrir þann litla sem sagði henni svo þegar hann var alveg að sofna að honum þætti svo leiðinlegt hvað margir í skólanum hefðu bara áhuga á einhverjum tölvubardögum og væru alltaf í slagsmálaleikjum og hrekkjandi hvert annað. “Mig langar bara að vera glaður og renna mér á sleða og spila og lesa í friði með krökkum sem eru eins og ég” sagði hann og setti upp skeifu. “Mig langar ekki til þess að hafa hina krakkana nálægt mér”. Halldóra faðmaði hann að sér, litla kútinn og sagði honum að það væru sem betur fer margir góðir krakkar eins og hann og að hann þekkti mörg svoleiðis börn. “En kannski vilja þau ekki vera vinir mínir, mamma viltu finna fyrir mig góða vini” skældi sá litli.

Svo sofnaði hann og Halldóra var næstum sofnuð sjálf þegar sá eldri, Helgi, kom inn til hennar og upp í rúm og hún sá að það var eitthvað að. 

Helgi var glaðlyndur og ljúfur drengur sem nánast aldrei skipti skapi, en nú bjátaði eitthvað á hjá honum. Halldóra tók utan um hann og hann sagði hálfkjökrandi: “Mamma ég er svo ótrúlega óheppinn”. Hún spurði hann hvað hann ætti við og hann fór að tala um skólann. “Það eiga allir í skólanum bestu vini nema ég, fyrst flutti besti, besti vinur minn í burtu og svo besta vinkona mín síðasta sumar, sem ég hef leikið við síðan við vorum sex ára, svo er ég einhvern veginn einn eftir og það er svo erfitt að eiga ekki besta vin” romsaði hann upp úr sér.

Halldóra ræddi þetta lengi við hann og spurði hann meðal annars hvort hann langaði að flytja, langaði í annan skóla og kynnast öðrum krökkum, hvort hann væri vansæll í skólanum.  Henni var næstum sama sjálfri um það hvort þau flyttu eða ekki, hún var svo uppgefin á hlutunum.

“Nei mamma, þú skilur ekki, ég vil aldrei skipta um skóla, ég vil bara fá vinina mína aftur og af því að þau búa ekki lengur hérna þá langar mig líka til þess að eignast vini sem ég er jafn glaður með og treysti jafn vel og þegar ég var með þessum bestu vinum mínum. Það er eins og allt hafi breyst hjá þeim þegar þau fluttu, en ekkert hjá mér nema að þau eru ekki lengur hérna og ég er alltaf að sakna þeirra, því við erum ekki að gera saman það sem við vorum vön að gera saman. Svo eru þau örugglega búin að eignast nýja vini og smátt og smátt gleyma þau mér……..” og svo fór Helgi að gráta og grét og grét.

Halldóra talaði lengi við hann og loks sofnaði hann og hún vonaði að hún hefði getað fullvissað hann um að hann væri besti strákur í heiminum og myndi eignast fullt af nýjum vinum og eiga líka bestu vinina sína áfram, og þar sem þau hefðu ekki flutt úr landi væri nú hægt að hitta þau nokkrum sinnum, allavega yfir sumartímann.

Hún vissi að það þýddi ekki að segja við barnið að svona væri lífið nú bara, því það læknar engar sorgir að gera hlutina endanlega. 

Þegar Helgi var sofnaður og hún var búin að hugga þá báða sama kvöldið, opnaðist fyrir fortíðina og hún neyddi sjálfa sig til þess að horfa heiðarlega á sjálfa sig – og aðra. Hún neyddist til þess að segja sjálfri sér að hún hefði staðið sig vel, en ekki brugðist sínum, hvorki fjölskyldu né vinum. Sorg Helga var líka hennar sorg og hún skildi hann alltof, alltof vel, þó hún hugsaði vinamissinn öðruvísi en drengurinn.

Hún hafði átt þrjár bestu æskuvinkonur og margar, margar aðrar. 

Ein af þessum þremur, Emma, var dökkhærð, jarðbundin og skynsöm og svolítið lík henni sjálfri og saman höfðu þær gengið í gegnum súrt og sætt fram á fullorðinsár.  Vináttan var alltaf sú sama og alltaf sterk og hlý.  Eftir að Halldóra fór að búa og eignast börn hafði hún líka haft pláss fyrir hana Emmu og alla aðra í lífi sínu, hún hafði bara fundið tíma því hún vildi ekki láta vini og vinkonur gufa upp þó hún sjálf yrði eiginkona og móðir.  Vináttan var henni svo dýrmæt.  Svo gifti Emma sig, flutti á annað landshorn og ári síðar var samband þeirra orðið að jólakorti og var það enn.  Þær höfðu ekkert hist til að spjalla í ein 15 ár eða svo, og það leit ekki út fyrir að þær gætu nýtt sér símatæknina heldur til þess að hafa samskipti.

Sigga, önnur þessara þriggja, var rauðhærð, síbrosandi óhemja sem Halldóru hafði næstum þótt vænna um en sína nánustu, þær voru foringjar í öllum leikjum og félagslífi og skemmtu sér svo vel saman að það var aldrei dauð stund og voru svo vinsælar að þær voru bæði öfundaðar og hataðar, en þeim var alveg sama því þær voru saman og þá skipti annað ekki máli.  Sú vinkona sagði henni kurteislega einn góðan veðurdag að fjarlægðirnar á milli þeirra væru orðnar svo miklar að það væri best að slíta þessum samskiptum og heimsóknum bara alveg og fara sitt í hvora áttina; hún væri hvort eð er alltaf að kynnast nýju og nýju fólki og nennti ekki að binda sig við eitthvað gamalt.  Halldóra hafði faðmað hana að sér og óskað henni alls góðs og svo hafði hún saknað hennar allar götur síðan.  En hún hafði alltaf vonað að Sigga væri hamingjusöm, einhvern veginn var hún ekki viss um það, síðast þegar hún frétti af henni var hún í tygjum við listamann og á leiðinni til Flórens með honum.

Sú þriðja, Sólveig, lítil og ljóshærð dúlla sem sjaldnast skipti skapi, bjó ekki langt frá henni, og þær höfðu haldið nokkurs konar kurteisissambandi og hittust fyrir tilviljun í búðinni, kannski tvisvar á ári.  Sólveig var alltaf í einhverju karlastússi og svoleiðis erfiðum málum sem drógu hana niður, og á verstu tímabilunum bjó hún helgi og helgi hjá Halldóru til þess að ná sér niður og jafna sig, en nú virtist það allt gleymt fyrir löngu síðan.

Allur söknuðurinn rifjaðist upp fyrir Halldóru og líka augnablikið fyrir nokkrum árum, þegar hún ákvað að nú gætu þær hinar haft frumkvæðið að einhverju því hún var alltaf sú sem kallaði vinkonuhópana saman og sá til þess að eitthvað væri gert og að þær hittust og héldu sambandi.  Síðan hafði ekkert verið gert.

 

Hún lá andvaka alla nóttina, líka eftir að Stefán kom heim og hún talaði um þetta við hann og vissi að hann átti svona söknuð líka, sérstaklega saknaði hans eins vinar síns, Sævars, sem hafði farið illa á geði.  Stefán vissi alltaf hvað hann var góður maður og tók nærri sér hvað var talað illa um hann og gert mikið grín að honum.  En Stefán var svo skynsamur, hann staldraði alltaf við og gerði hlutina upp jafnóðum og hélt svo áfram.  Hann var búinn að kynnast mörgu fleira fólki og hafði mörg áhugamál, - en lítinn sem engan tíma til þess að sinna þeim.

Halldóra sagði honum þessa nótt frá söknuðinum öll þessi ár og hvað henni fyndist það skemma fyrir sér að sakna þessa fólks og gleðinnar með því, og að einhvern veginn hleypti hún ekki nýju að.  Hún væri föst í grunnskóla og framhaldsskóla og rúmlega það, hvað vinina snerti.  Þau töluðu um það hvað hefði verið gaman í samfélaginu þegar þau voru að byrja að búa en hvað það væri tvístrað og erfitt hjá mörgum núna.  Það ríkti upplausn og glundroði í samfélaginu, þetta var ein af sveitunum þar sem var nýlega búið að sameina nokkur sveitarfélög í eitt og fólk var bæði að reyna að halda í allt sem var gamalt, þægilegt og veitti öryggi, um leið og það var að reyna að aðlaga sig nýjum tímum.

“Það er eins og allir séu hættir að treysta einhvern veginn”, sagði Halldóra.

“Fólk umgengst bara þá sem það er vant að umgangast og varla það; við húkum hvert í sínu horni og allir eru að gera það sama dag eftir dag. Fólki líður svo illa sums staðar hérna að það hugsar um að taka líf sitt, ég veit það því það hefur sagt mér það drukkkið á þorrablótum og árshátíðum. Það saknar þess sem var og allar stjórnunargrúppurnar eru að eyðileggja samfélagið, því hver situr ofan á öðrum og enginn sér hvað það er hættulegt. Svo fer fólkið að flytja, til dæmis fólk eins og við sem er stór fjölskylda sem sættir sig ekki við mannlífið eins og það er og hefur ekki forsendur til þess að halda áfram bara af hugsjóninni einni, svo fer gamla fólkið að hrynja niður því allt er svo breytt og það langar ekki til þess að vera með lengur og svo springa sprengjur hér og þar og jafnvel menn á besta aldri íhuga að taka líf sitt. Ég er svo hrædd við þetta allt”! 

Svona talaði Halldóra langt fram eftir nóttu. Hún talaði um Emmu og Siggu og Sólveigu, vini krakkanna og vini þeirra hjónanna sem margir voru á öðrum landshornum, hún talaði um Kristmund vin þeirra, sem þá var giftur og einn af þeim sem hafði lent inni í hringiðunni og komst ekki út. “Ég sakna Kristmundar mikið, og Sævars vinar þíns” sagði Halldóra og þá sá hún hvað lífið var fáránlegt, þeir bjuggu ekki langt frá og þau hittust álíka oft og þær Sólveig og þá fyrir tilviljun.

“Það er eins og allir séu búnir að tapa sér í mismunandi áttir”, sagði Stefán og svo huggaði hann Halldóru eins og hún hafði huggað strákana og minnti hana á það hvað hún væri falleg og skemmtileg og léki sér að því að hafa hlutina eins og hún vildi. Ef hún vildi hafa þetta fólk enn í lífinu þá gæti hún það, ef ekki, þá skyldi hún hleypa nýju fólki að ef hún vildi. “Við höfum tapað okkur líka”, sagði hann, “við gerum ekkert nema að vinna og safna skuldum og hafa áhyggjur. Mig langar til þess að taka smá frí með þér núna í haust; við þurfum bæði að safna kröftum og gleði og við skulum ekki gleyma því dýrmætasta sem við eigum. Við eigum nefnilega alltaf hvort annað að”. 

Daginn eftir lá Halldóra í rúminu með hita og ógleði og fortíðin herjaði á huga hennar.  Hún opnaði fyrir það allt saman, viðurkenndi söknuð sinn og þrá og bað guð allan daginn um að bænheyra sig.  Bað hann fyrst og fremst um að búa börnunum hennar og þeim hjónunum skemmtilega tilveru með góðu fólki og svo sendi hún eldheitar bænir þar sem hún bað um að losna við söknuðinn og það sem héldi henni við fortíðina.  Hún þráði svo mikið að komast burt úr henni að hún var að springa og hún vissi að svo var með fleiri, ótalmarga í kringum hana en í þetta skiptið ákvað hún að biðja fyrir sjálfri sér.

Þennan dag fyrir meira en tíu árum, opnaðist henni ný veröld og hún fann strax að hún var bænheyrð.  Vilji hennar var alveg skýr og hún fann að vilji guðs var sá hinn sami og hennar í þessu máli. 

Viku seinna kom Diljá, ein gömul vinkona hennar í heimsókn og fór varfærnislega að tala um gömlu dagana og að þær vinkonurnar hittust. 

Halldóra ákvað að segja ekkert nema það sem henni bjó í brjósti og því sagði hún:

“Veistu það Diljá að ég hef saknað þín svo mikið, - og ykkar stelpnanna allra reyndar. Það er hvorki himinn né haf á milli okkar og við höfum enga afsökun fyrir því að hittast ekki, nema auðvitað að okkur langi það ekki. Allavega langar mig að hitta þig, ég veit það”.

Síðan þetta gerðist voru þær Diljá í góðu sambandi.  Vinkonuhópurinn, mismunandi stór í hvert skipti, hittist á hverju sumri og svo allaf í janúar, rétt eftir áramótin.  Halldóra passaði sig á því að vera sjálfri sér trú fyrst og fremst og svo hinum, og hún áttaði sig á því að það kom betur út fyrir alla og eftir því sem árin liðu urðu þau hjónin hamingjusamari, bæði með sig sjálf og samfélagið.

En svo mundi hún líka eftir því sem hún lofaði sjálfri sér og vissi, og hafði oft séð í vinahópum, að hún umgekkst ekki fólk sem hafði sjúklega þörf fyrir að stjórna öðrum og ráðskast með lífið og tilveruna í kringum sig.  Hún vissi að fólki leið betur eftir því sem það gat slakað meira á gagnvart öðrum og að þá voru vandamálin auðleyst. 

Það var eins og samfélagið tæki stökkbreytingum frá því að Halldóra skoðaði fortíðina og lá svo veik í rúminu. Hún vissi að guð hafði bænheyrt hana og myndi hjálpa henni að byrja upp á nýtt, svo framarlega sem hún væri trú sjálfri sér. Stuttu eftir að Diljá kom fyrir öllum þessum árum, kom Kristmundur einn að kvöldlagi og átti erindi við Stefán. Halldóra bauð honum inn, Stefán hafði skroppið af bæ og var væntanlegur eftir smástund og hún bað hann að bíða eftir honum og gaf honum kaffi. Það voru mörg ár síðan þau höfðu talað saman og hún vissi að hann var í sömu sporum og þá og ennþá óhamingjusamari og ólíkari sjálfum sér. Hann fór að tala um daginn og veginn og spurði frétta úr sveitinni. Þá sagði Halldóra: “Þú veist meira um fréttir úr sveitinni en ég, og svo erum við í sömu sveit að því ég best veit. En það er langt síðan við höfum hist af einhverju viti og ég hef saknað þín mikið. Mér finnst leiðinlegt að hafa þig ekki til þess að spjalla við þegar mér er mikið niðri fyrir”.

Meira sagði hún ekki, en hún hélt að hann ætlaði að fara að gráta, fullorðinn maðurinn, svo hún brosti til hans.  Svo fóru þau að tala um gamla daga og hvað væri breytt síðan þá og skildu í góðu þegar hann fór.  Síðan höfðu þau verið perluvinir og unnið margt skemmtilegt saman og skemmt sér saman. 

Vináttan, það er ekkert betra eða sterkara en sönn vinátta sem vill allt það besta og gefur í stað þess að taka, vinátta sem bara ER, hugsaði Halldóra þar sem hún horfði á vatnið flæða um skrýtna, táknræna gosbrunninn sinn og hugsaði sér að vatnið væri tíminn sem flæðir endalaust en er samt ekki til í raunveruleikanum.  Hún gat ekki varist þeirri hugsun að fólk tæki í meirihluta sínar fallegu, sönnu tilfinningar og notaði þær í eitthvað sem það kærði sig ekki sjálft um; kannski af gömlum vana en kannski af hræðslu við að finna fyrir lífinu hér og nú.

 

Hún heyrði þrusk og sá að Stefán var rétt að verða kominn til hennar.  Þau dáðust að garðinum sínum dálitla stund og leiddust svo heim í svefninn. 

Halldóra hlakkaði til helgarinnar, þá yrðu öll börnin og barnabörnin heima.  Hún vonaðist til þess að eitthvað af vinum þeirra, ungum og eldri létu sjá sig líka.  Um það fannst henni lífið snúast, fólkið sem henni þótti vænt um og sem henni leið vel með og gat treyst.  Hún vissi einhvern veginn alltaf að þegar stemmningin er þannig, þá getur fólk allt í sameiningu. 
 

Höfundur J. H.
 

Að verða í alvöru fullorðin...hugsanir barns.

Þegar ég var lítil þá var ég þess fullviss að merki þess að maður væri orðin fullorðin manneskja væri þegar maður færi í sjoppuna og keypti ekkert fyrir afganginn. Bara einn ópal og setti svo alla hina peningana aftur í budduna. Það fannst mér hámark sjálfsagans og merki þess að vera vitur og fullorðinn.

 Svo vissi ég alveg hvernig börnin yrðu til.

Sá fyrir mér Guð karlinn með sitt síða hvíta skegg í bláum kufli sveittan við að raða marglitu kökuskrauti á bökunarplötu og baka úr því börn sem storkurinn tók svo og skutlaði í rúmið til mömmunnar. Börnin héldu á hjartanu sínu í höndum sínum á leið til jarðar svo það yrði ekki eftir í bakaríi himnanna.

Já það er ekki ofsögum sagt að ég var mjög vitur lítil stúlka!